გამარჯობა! ალბათ გახსოვარ? ან იქნებ უკვე დამივიწყე?!
არა ახლა შენს მახსოვრობას არავითარი მნიშვნელობა არ აქვს! დღეს ვიხსენებ და ვადარებ შენ და ჩემს ნათქვა მიყვარხარს შენს მმიყვარხარში სიმართლის ნაპერწკალი არ იყო ერთ ბგერაშიც არ ჟღერდა სიმართლე...
ჩემს ნათქვამ მიყვარხარში?! როგორ აგიხსნათ ყველა სიტყვა და ბგერა გულიდან მოდიოდა...
ყველა მიყვარხარს თითქოს მთელ ჩემს ცხოვრებას ვატანდი...
მიყვარდა და თითქოს მასაც ვუყვარდი... თითქოს რა მწარე და რეალური სიტყვაა

წლები გავიდა უკვე ჩამოყალიბებული მამაკაცი, რომელასაც არაფერი ადამიანური არ გააჩნია, რომელსაც მხოლოს სიტყვებით ვუყვარვარ საქციელი კი სხვას ამბობს... მაგრამ განა შემეძო მე ერთ პატარა სულელ გულუბყვილო გოგოს ამის გააზრება?!
მიყვარდა და მირჩა ამქვეყნად ვერავის და ვერაფერს ვხედავდი მის გარდა... ვუყურებდი მას თუ როგორ შეიცვალა...
ბიჭი, რომელიც ნებისმიერ ომში გვერდით დამიდგებოდა ახლა უბრალოდ უგულოდ ისვრის სიტყვა მიყვარხარს.. ყოველი სროლისას ძირს ენარცხება და ნამსხვრევებად იქცევა...
ერთ დღესაც კი ის უბრალოდ წავიდა აი ასე ადგა და წავიდა... იპოვა უკეთესი ვარიანტი და აღარ ვანაღვლებდი...
მეგონა მთელი ცხოვრება მას გაყვა, მაგრამ მივხვდი დიდხანს დაცემული ვერ გავძლებდი, უკანასკნელი ძალები მოოვიკრიბე და მიწიდან ავდექი, თუმცა ტანსაცმელზეჟერ კიდევ შემრჩა მტვერი წარსულის, მოგონებების, სიყვარულის...
ის დღემდე უდიდესი ტკივილია უბრალოდ თავს ვერ ვაძლევ კიდევ ერთხელ დაცემის უფლებას... ჩემ ტკივილზე ვერ გავაცინებ.. ვერ ვათქმევიებ, რომ მივეცი ნება ცხოვრება დაენგრია!
ახლა მივუყვები ქუჩას და გამოსამშვიდობებელ სიტყვას ვამბობ: იცი მე შენ მთელი გულით და სულით მიყვარდი შენ კი ყველაფერი ფეხქვეშ გათელე, ძედ გადაუარე, შეაფურთხე... ჩემს ცრემელბძე იცინოდი! იცი?! ახლა ეს მტირალა გოგო დიდია და ყველაფრის გაანალიზება შეძლო! იცი?! ის აღარასოდეს დაეცემა და მუდამ ამაყად ივლის მიწაზე თუნდაც იმიტომ, რომ შეეძლო შენნაირი არაკაცი ყვარებოდა..