ვიხსენებ ბავშვობას და ბედნიერებით ვივსები. ეზო, თამაში, გართობა, მეგობრები ეს ჩემს ბავშვობას საინტერესოს ხდიდა.
მივაბიჯებ ქუჩაზე სადაც ბავშვობა გავატარე და ვხედავ რომ ის ცარიელია. გარშემო ვიხედები და ვხედავ ეზო სავსეა მანქანებით, გულში რაღაც მძიმედ მწყდება როცა ვიხსენებ ამ ეზოს ჩემი ბავშვობის დროს, როცა იგი სავსე იყო მუხლგადატყავებული ბავშვებით.
სიარულს განვაგრძობ, ჩემს მარჯვნივ ვხედავ დიდი ბლის ხეს, რომელზეც ოდესღაც მთელი ქუჩის ბავშვები ვისხედით და ბლით ვიყორავდით მუცლებს. ახლა? ახლა მხოლოდ ჩიტები არიან შემომსხდარნი და ხეც ხმება მოუვლელობისგან. რამდენიმე ბალს ვწყვეტ და ვაგემოვნებ. მაინტერესებს ისევ ისეთი გემო აქვს თუ არა. მოუვლელობის მიუხედავად, ისევ ისეთი გემრიელია. ისევ ბავშვობა მახსენებს თავს. მინდა რომ ისე დრო აბრუნდეს.
ვტრიალდები უკან და მეზობლის ეზოს ვხედავ. ისევ ისეთი მოვლილია, ისევ ჰყვავის ნაირფერი ვარდები. ისევ ისეთი მწვანე და ფერადია. მახსენდება როგორ ვცდილობდით ამ ყვავილების მოპარვას და როცა თავს სამშვიდობოზე ვიგრძნობდით, გამოგვეკიდებოდა მეზობელი ქალი და ერთს მოგვაწყევლიდა. მაშინ გვეშინოდა ყველას, მაგრამ ახლა ტკბილად გვახსენდება.ვუყურებ და არავინ ცდილობს მიწვდეს ამ ლამაზ ბაღს, მხოლოდ კატა მიცოცავ ღობეზე, რომელიც ცოტა მორყეულა.
ისევ ვაგრძელებ სიარულს. ვხედავ როგორ მოსდევს ძაღლი კატას და ისევ მოგონებებში ვიძირები.მაშნ ჩვენც ასე დავდევდით ერთმანთს, როცა დაჭერობანას, გაშეშობანას ვთამაშობდით. ან როცა უბრალოდ გოგონები მივსდევდით ბიჭებს, მაშინ როცა თმას მოგვწიწკნიდნენ ან გვაწყენინებდნენ. მახსოვს როცა ვერ დავიჭერდით მათ, დედასთან თვალცრემლიანი მივრბოდით და ვეწუწუნებოდით, ბიჭები კი ჩამშვებს გვეძახდნენ და ისევ გვაბრაზებდნენ.
როცა ამ ქუჩაზე მივაბიჯებ ბავშვობის წლები მახსენდება და სულელივით ვიღიმი, მაგრამ შემდეგ ვხედავ მანქანებით გადატენილ და ბავშვებისგან დაცლილ ქუჩას და გული მწყდება, რაღაც მძიმე მაწვება გულზე.
იცით მე ჩემი ბავშვობის ქუჩა გამიყიდეს. მე ვერ ვხვდები რატომ. იცით ახლა ბავშვებს ბავშვობა გაუყიდეს.
არ ვიცი როგორ ვთქვა, როგორ გადმოგცეთ რა შეგრძნებაა ეს. როცა ხვდები რომ შენი ბავშვობისდროინდელი ქუჩა გაყიდეს. არ ვხუმრობ მართლა გაყიდეს, გაცვალეს. დღეს ყველა აქ მცხოვრები ბავშვი აიპადით ერთობა.
ეხლა როცა ამას ვწერ სევდა მიტევს, სათქმელს თავს ვერ ვაბამ . ვიცი მ ბანალური ფრაზებით თავს გაბეზრებთ, მაგრამ რა ვქნა რომ ასე გული მწყდება, რომ ახალ თაობას ბავშვებს ბავშვობას ართმევენ . როცა ვიხსენებ როგორ დავრბოდი მუხლგადატყავებული, ახლა კი ბავშვები სახლში კომფორტულად ზიან და კომპიუტერში თამაშობენ. მშობლები მათ ბავშვობას უყიდიან, მათგან "დასასვენებლად" ამ საშუალებას მიმართავენ.
მე კი ჩემს ქუჩას მყიდიან, ნელ-ნელა მას პარკირების ადგილად მიქცევენ. მე გული მწყდება, მე მტკივა, რომ დღეს ჩემი ქუჩა იყიდება.