ნებისმიერი ადამიანი თავის წარმოსახვაში ყოველლთვის "ხატავს" იმას რისი ასრულებაც სინამდვილეში უნდა, ოცნებობს ამა თუ იმ ნივთზე ან თუნდაც თავის კეთილდღეობაზე... დღეს 21-ე საუკუნეში როდესაც ყოველი მეორე სახლიდან ბავშვის ან ქალის კივილის ხმა გამოდის რომლებსაც მამა მოსაკლავად მოსდევს, დღეს 21-ე საუკუნეში როდესაც ღამით როგორც გოგოსთვის ისე ბიჭისთვის გარეთ სიარული სახიფათოა, დღეს 21-ე საუკუნეში როდესაც ქუჩა "ძველი ბიჭებით" და "კაი ბიჭებით" გაივსო რომლებიც არათუ მარტო თავიანთ თავს ვნებენ ე.წ საქმის გარჩევებით სხვებსაც ითრევენ ამ საქმეში, დღეს 21-ე საუკუნეში როდესაც ნაგვის ურნის გვერდით უფრო მეტი ნაგავი ყრია ვიდრე თვით ნაგვის ურნაში, დღეს 21-ე საუკუნეში როდესაც ქუჩა ალკოჰოლის სუნად ყარს, დღეს 21-ე საუკუნეში როდესაც 12 წლის ბიჭუნები რომლებსაც დედის რძეც არ შეშრობიათ პირზე სიგარეტს ეწევიან , დღეს 21-ე საუკუნეში როდესაც მეგობრებს არა ხასიათით და სულიერი სილამაზით არამედ "ზმანნით"არჩევენ, დღეს 21-ე საუკუნეში როდესაც ბიჭი ბიჭს არ გავს და გოგო გოგოს არათუ საუბარი არამედ წარმოდგენაც კი ზედმეტია ოცნების ქალაქის არსებობაზე..

ჩემს გონებაში და ჩემს ოცნებებში ოცნების ქალაქს სულ სხვა დატვირთვა აქვს, ჩემს წარმოსახვაში იგი წარმოადგენს დიდდ ქალაქს საიდანაც შური და ბოღმა შორსაა, სადაც ბავშვები თავს საქანელებით ირთობენ და არა მოსაწევით, ქუჩაში მცხოვრებ მაწანწალა ძაღლებს კი არ კლავენ არამედ თავშესაფრებში მიჰყავთ იმის იმედით რომ მას კეთილი პატრონი გამოუჩნდება, სახლიდან კივილის კი არა დედის ძილისპირულის ხმა ისმის რომელიც შვილს უმღერის და მამიკოს ნაჩუქქარი მანქნით ათამაშებს, ქუჩაში ალკოჰოლის სუნის ნაცვლად სიყვარულის სურნელია გამეფებული...
მაგრამმ... მაგრამ.. და კიდევ მაგრამმ სამწუხარო რეალობა ისაა რომ მეორე კიარა 1 აბზაცია სურული სინამდვილე და რაც და რამდენიც არუნდა ვეცადოთ მაინც ვერ მიცვაღწევთ სასურველ მიზანს.
"წვრთნა რას უშველის თუ ბუნებამ არ უშველა"
ჩვენ ვერაფერს გავაწყობთ სანამ თავად ადამიანი არ მოინდომებს თავისი თავის შეცვლას და თავადაც არ დაიწყებს ოცნებას ოცნების ქალაქზე <3...!





როგოორიაა შემიძლია გავაგზავვნოო