არ ვიცი რატომ როგორ რისთვის რანაირად მაგრამ ვიცი რომ მიყვარს ძალიაან... მიყვარს არაამქვეყნიურად... მიყვარს გადაუყვარებლად...მიყვარს მისი თაფლისფერი თვალები თვალები რომლებიც ერთდროულად სიხარულით და სევდით არის აღსავსე...ყოველ დღე ყოველ სააათში ყოველ წუთში და ყოველ წამში მასზე ფიქრები დამდევენ თან... ეს მგონი სიყვარულზე უფრო მეტია...ახლაც მასზე ფიქრებით და მასზე ოცნებით ვარ მოსილი...იგი ხომ ჩემი ბედნიერების მიზეზია... ვზივარ ფანჯაარასთან და გულმოდგინედ ვაკვირდები წვიმის ყოველ წვეთს წვიმის რითმულად გამჭირვალე სითხე მისველებს სახეს... უკვე საღამოა ბინდდება... მე კი უეცრად მიჩნდება სურვილი გარეთ გავიგე და უგზოუკვლოდ ვიხეტიალო... ვგდები და გავდივარ გარეთ სადაც თითქოს ადამიაანის კვალი საერთოდ გამქარალიყო...ქუჩა დაცარიელებულია...ალბათ ყველა სახლშია ამ დროს და ერთმანეთს უზიარებენ სითბოს და სიყვარულს მე კი წმივაში ვეძებ საშველს...მიყვარს წვიმა მიყვარს ძალიან... იგი ხომ ჩემსავით მუდამ სევდიანია...მიყვარს წვიმა რადგან წვიმაში ვიხილე მისი თაფლისფერი მომაჯადოებელი და სულის შემძვრელი თვალები...მას შემდეგ მისი თვალები ჩემს გულში და გონებაში აისახა და სამუდამო ადგილი დაიკავა...მივდივარ წვიმაში და ვიხსენებ იმ ბედნიერ დღეებს რომა საშვალება მქონდა იგი ყოველდღე მენახა...თითქოს იგი ყოველდღე უფრო და უფრო მიძლიერდებოდა გრძნობები... ვხედავდი როგორი ბედნიერე იყო როგორ იღიმოდა და ერთობოდა ძმაკაცებთან მე კი მის გარეშე რა უბედური ვიყავი...არ მქონდა მაშინ იმის გამბედაობა რომ მივსულიყავი და უბრალოდ მეთქვა რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა მისი დანახვისას ხმა სადგაც მეკარგებოდა ყველში ცრემლები მახრჩობდნენ... 5 წელი გავიდა რაც იგი პირველად ვიხილე მე კი ის დღე ისე მახსოვს თითქოს გუშინ იყო...და ახლაც წვი,აში მივდივარ და თვალებს ცრემლები და წვიმა მიბნელებს... მივდივარ და წინ რაღაც შუქს ვამჩნევ...ეს მანქანა იყო რომელიც საოცარი სისწრაფით მოდიოდა...მე კი გვეძე გაწევის დროც კი აღარ მქონდა...მხოლოდ ძლიერი დარტყმა და ტკივილი ვიგრძენი შემდეგ კი გონება დავკარგე... გულში კი რაღაცაირად მიხაროდა რომ ამ ამქვეყნიურ ცალმხრივ სიყვარულისგან ვთავისუფლდებოდი...მზად ვიყავი სიკვდილისთვის...გონზე რომ მოვედი მხოლოდ თეთრი კედლები დავინახე და ისევ გონება დავკარგე...














ავტორი:ანასტასია თავართქილაძე
07.09.15