ხანდახან მგონია რომ ჩემი არავის ესმის. გადიხარ გარეთ და ყველა მომღიმარი სახით გესალმება... ნაცნობები, მეგობრები, ახლობლები.... შენც იღიმი რომ არავის აგრძნობინო შენი ტკივილი, რომ არავინ მოგაბეზროს თავი უაზრო გამოკითხვებით: რა გჭირს? როგორ ხარ? რაშია საქმე? გეკითხებიან და ისეთი სევდიანი თვალებით შემოქცქერიან თითქოს თავის ხელებს აფათურებენ შენს სულში რომ როგორმე ამოგათრიონ ამ ჯურღმულებიდან... სასაცილოა :) სინამდვილეში ამ ცარიელი მზერის უკან მხოლოდ უბრალო ცნობისმოყვარეობა და თავაზიანობა დგას : " ისე ხომ ვერ ჩავუვლი გვერდით არაფერი რომ არ ვკითხო. ახლა ის მეტყვის რომ კარგადაა მე გავუღიმებ და წავალ. მეტი დარდი არ მაქვს ამას დავახარჯო ჩემი დრო." და რადმენია ასეთი ცრუ მეგობარი, ყალბი გულშემატკივარი ხროვად რომ შეიკრიბებიან და შენი პრობლემების განხილვით იოხრებენ გულს. :) დავიღალე!!!! ყვირილი მინდა მაგრამ არავის ესმის ჩემი, ტირილი მინდა, მაგრამ აცრემლებული თვალები კიდევ უფრო მეტ ცნობისმოყვარე მზერას იზიდავს. გაქცევა მინდა, მაგრამ არმინდა ყურადღების მიქცევა და მშობლების ანერვიულება. აღარ ვიცი რა ვქნა!! აღარ გამომდის ამხელა დარდის და ტკივილის ჩაბუდება გულში. გამოსავალი არსაიდან ჩანს, არავინ ჩანს ისეთი ვინც ზედმეტი კითხვების გარეშე მოვა შენთან ერთად ატირდება და გეტყვის: " ცხოვრებაში ყველაფერი ხდება, შენ არ ხარ ერთადერთI ასეთი. რაც არ უნდა იყოს მე შენს გვერდით ვარ." მაგრამ არა? სადაც არ უნდა მიაწყდე ყველგან ვაკუუმი გხვდება. ყველგან უდარდელი სახეები.... ყველგან ცნობისმოყვარე მზერა... ყველგან რუტინა და ყოველდღიურობით დაღლილი უინტერესო ადამიანები... დროა გააცნობიერო რომ სინამდვილეში უბრალო სათამაშო ხარ ვიღაცის კლანჭებში!!! ეს კლანჭები კი დაუნდობლად გსრესენ და გსრესენ :)))))))) გული უკვე შეეგუა ამდენ ტკიივილს :) ღიმილი სიყალბითაა სავსე, ცხოვრება კი ერთფეროვნებით.... არ ვიცი რამდენს გაუძლებს სული... ცოტაც და გაშორდება ამდენ ტანჯვას..