ანარეკლს ნიკაპზე დიდი,საზიზღარი ხალი აქვს,ბეწვებიანი. იქვე,ორიოდე სანტიმეტრის მოშორებით კი წვრილი,დაშაშრული ტუჩები და მათ ზემოთ შავი ბუსუსები,რომლებიც იმდენად მუქი და ხშირია,რომ შორიდანვე შენიშნავს ადამიანი. ცხვირი ფართოა და მიჭეჭყილი,თითქოს ვიღაცამ წიხლი ჩააზილა და გააბრტყელაო. მერე მარილიც მოაყარა–რამოდენიმე წვრილ-წვრილი ხალი,რომელიც ჭორფლს ჰგავს,მაგრამ არ არის. რაც მთავარია,ბეწვებისგან გაწმენდილია,რაც ისე გაუხარდა,რომ მადლობა ღმერთსო,ჩაიბუტბუტა. გარდა ამისა,გაყვითლებულ,დროსთან ბრძოლაგადატანილ სახეზე ღიმილი შეეპარა და ძველი მაღაზიის მტვრიან ვიტრინაში დაინახა,როგორ დაუქნიეს ხელი უპროპორციო,დაჭიანებულმა კბილებმა.
ბეწვები იქით იყოს და,აღარც კი ახსოვს,სამადლობელი სიტყვა ბოლოს როდის ამოფრინდა მისი აყროლებული პირიდან.
ამის გამო დაისაჯა,ვითომ?
თუ იმის,მშვენიერი ქმნილება საკურთხეველთან რომ მიატოვა?
მწვანე თვალები ჰქონდა მაშინ,ორმოციოდე წლის იყო და ასაკი საერთოდ არ ეტყობოდა.
დორიან გრეის ეძახდნენ და ვერ ხვდებოდა,რატომ.
ნაკითხი იყო,მაგრამ უაილდი არ უყვარდა და მის ნაწარმოებებს ზედაც არ უყურებდა.
მხოლოდ ერთი ოცნება ჰქონდა–დაწერილიყო მასზე წიგნი,რათა ფურცლებს შორის ეცხოვრა. რათა თითოეული ასოთი,სიტყვით და წინადადებით შეეგრძნოთ იგი და შეყვარებოდათ ისე,როგორც წიგნის პერსონაჟი.
მშვენიერ ქმნილებას კი ასე არ უყვარდა.
ღამ-ღამობით,თეთრ და გრილ ზეწარზე რომ მიესვენებოდა,სწორედ ეს ოცნება დარევდა ხოლმე ხელს. დახუჭავდა თვალებს და წარმოიდგენდა,ვითომ ვიღაც თითებს უსრიალებდა მხრებზე ისე,თითქოს ძველი,მრავალჭირნახული წიგნის ფურცელი ყოფილიყოს.
განა ბევრს ითხოვდა?
მერე რა,რომ არასწორ ცხოვრებას მიჰყო ხელი?
მერე რა,ჟღალთმიანი ქალი რომ სცემა,როცა ამ უკანასკნელმა აბორტის გაკეთებაზე სასტიკი უარი განუცხადა?!
არ უნდოდა,მამა გამხდარიყო.
არც სიყვარული უნდოდა ადამიანური.
მხოლოდ ის სურდა,რომ ქვეყანაზე იმ მომაჯადოებელ სურნელად მოვლენილიყო,მოძველებულ ქაღალდს რომ დაჰკრავს.
ახლა,როცა ანარეკლს შეჰყურებდა,უკვე ხვდებოდა,ავადმყოფი იყო,რადგან ღამღამობით ის შეშინებული,ცრემლიანი თვალები ელანდებოდა,ერთი შეხედვით ტოპაზიფერი რომ მოგეჩვენებოდა კაცს. თვალები,რომლებიც ევედრებოდნენ,ემუდარებოდნენ გადაერჩინა,დაეხსნა სასმლისაგან გაბრუებული მაწანწალას ბინძური ხელებიდან და სახლში წაეყვანა.
პირველად მაშინ იგრძნო თავი არაადამიანად,იმიტომ,რომ სიამოვნებდა,ვიღაცის ბედი მუჭში რომ ჰქონდა მოქცეული.
იმ საღამოს სახლში ისე დაბრუნდა,ლამაზი თვალებისაკენ აღარ გაუხედავს. არ გადაარჩინა.
ახლა უკვე იცოდა,რატომ დაასრულა სიცოცხლე თვითმკვლელობით მისმა მშვენიერმა ქმნილებამ,რატომ შეიშალა ჭკუიდან ჟღალთმიანი და რატომ დაისაჯა თვითონ სიზმრებით,რომელთაც რამდენჯერმე კოშმარი უწოდა,მაგრამ ცდებოდა.
ცდებოდა იმიტომ,რომ თავად იყო კოშმარი,ოცნებად შენიღბული და უკვდავი,გამოუსწორებელი.
ამის გააზრება მაშინ დაიწყო,როდესაც ორმოცდაორი წლის იყო და საროსკიპოდან სახლში ბრუნდებოდა.
არ იცის,მოულოდნელი იყო ეს თუ დაგეგმილი,მაგრამ ფაქტია,რომ უცებ არსაიდან გამოჩნდა ფარებაციმციმებული მანქანა და მის თვალწინ ყველაფერი გაშავდა.
მერე თვალები გაახილა.
მიხვდა,ბედმა სახეში შეაფურთხა.
ისე შეაფურთხა,რომ ნიკაპზე დიდი,ბეწვებიანი ხალი გამოეზარდა.
სინამდვილეში,ხალი უკვე ადგილზე იყო,მისი სული ვიღაც შვილმკვდარი მამის სხეულს რომ დაეპატრონა. ცოლიც აღმოაჩნდა-წელში მოხრილი,ფრჩხილებჩაშავებული დედაკაცი,რომელსაც უყვარდა იგი,მიუხედავად მისი ჩაყვითლებული კბილების,უხეში თითების თუ დეფორმირებული ცხვირისა. შეცდომა იყო ამ დედაბერში თავისი ერთადერთი სიყვარულის,თავისი მშვენიერი ქმნილების დანახვა და ნატვრა იმისა,რომ ამ ქალბატონსაც თავი მოეკლა,მაგრამ შეცდომებისგან დაზღვეული იგი არასდროს ყოფილა.
მერე წამოვიდა: გრძელ,გახუნებულ პალტოს,ქუდსა და ზურგჩანთას დაავლო ხელი და მიატოვა ცოლი.
გზად აკვირდებოდა დილის გაზეთებს და ხვდებოდა,რომ ოცნება აიხდინა: მისი სახელი ყველამ იცოდა.
მერე შეჰყურებდა ხოლმე მტვრიან ვიტრინებზე თავის ანარეკლს,ან დაეხეტებოდა ქუჩებში თავზე ქუდჩამოფხატებული და თან დაატარებდა წარსულს ზურგჩანთით. ეგებებოდნენ გამხდარი,ნახევრადშიშველი ხეები,ცივი მზერით ასაჩუქრებდნენ ძველი ნაგებობები,რომელთაც გარს შემოჰხვეოდა მძიმე,ჩასუქებული ნისლი,გულისგამაწვრილებლად უყვიროდნენ მანქანები და ზედაც არ უყურებდენ კანშემოხვეული ძვლების,ხორცისა და სისხლისაგან ჩამოსხმული მარიონეტები.
მის ზურგჩანთაში ცრემლებად იღვრებოდა სიჩუმეშერეული წარსული.
____
არ ვიცი,ალბათ არ უნდა დამედო,მაგრამ ცდა ბედის მონახევრეაო,ამბობენ.