“იქამდე დავწერ სხვა რამეებს. 'შემოდგომის ფოთლები იისფერ ტანგოს ცეკვავენ'.. ან რამე მსგავს სისულელეს. თუ მოინდომებ, ყველაფრის წარმოდგენა შეიძლება.”

შემოდგომაზე წერა არ მიყვარს. საერთოდ არ მიყვარს ისეთ რამეზე წერა, რასაც განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს ჩემთვის. პარადოქსია, არა? მეშნია მათთან შეხების. მეშინია, არ ავამღვრიო. ალბათ, მასზეც ამიტომ არ ვწერ არასდროს. არ მინდა, გავუშვა. წერა კი გათავისუფლებს.
მით უმეტეს, ჩემს ქალაქში ვერ დაწერ შემოდგომაზე, ოქროსფერზე და ხრაშუნაზე. ჩემს ქალაქში შემოდგომა სველია და ტალახიანი. ამიტომაცაა, წარმოსახვის ხარჯზე რომ მიწევს ყოველი შემოგომის გადაგორება. ერთადერთი, ამინდი თუ მოუხდება და ცხელი, თაფლიანი ჩაი.
ჰოდა, ახლაც, მოდი, წარმოვიდგინოთ, რომ დაორთქლილ ფანჯრებს მიღმა ლამაზი, ოქროსფერი, ჯადოსნური შემოდგომაა. ცივა და წვიმს. ჰო, წვიმს. ახლა მზეს, ალბათ, ვერ ავიტან. სრულ სიჩუმეს წვიმის წვეთების ხმა არღვევს მხოლოდ და თითქოს სუნსაც კი ვგრძნობ. სველი მიწის სუნს. ყველას გვდომებია, ღრმა ბავშვობაში მაინც, ქოხი ტყეში. მე დიდი ხანია ამ სურვილს თავი დავაღწიე და ოცნება შევარქვი. ყველაზე ნამდვილი ოცნება. ოცნება, რომელიც არ უნდა ახდეს. ახლა ცოტა ხნით ვბრუნდები ჩემს არასდროსასახდენ ოცნებაში და ვგრძნობ, რა არის ბედნიერება. გამოგონილი, არარეალური, მაგრამ მაინც ბედნიერება. ჩაი, კუბოკრული პლედი და ოქროსფერი შემოდგომა. ჰო, ბანალურია. ნამდვილად.
მერე იცეკვებენ შემოდგომის ფოთლები იისფერ ტანგოს. ჰო, ჩვენ ხომ ყველაფრის წარმოდგენა შეგვიძლია. ყველაფრის. არ მინდოდა, ჩვენი ურთიერთობა ოდესმე იმ დონემდე დასულიყო, რომ ისეთი სიბინძურეები მიწვდენოდნენ, როგორიც სამაგიერო, ბრაზი, ჯიბრი და კიდევ ათასი უბედურებაა. მაგრამ მიწევს. მიწევს, ახლა მხოლობითში ვწერდე.
მაინც როგორ ცეკვავენ შემოდგომის ფოთლები იისფერ ტანგოს? ალბათ, ამ კითხვას არ უნდა ვსვამდე. არც დავსვამდი არასდროს, რაღაცები რომ არ შეცვლილიყო. რაღაცები რომ არ გადამელაგებინა. არადა, არ მინდოდა, ჩავრეულიყავი. მინდოდა, ყველაფერი თავისთავად წასულიყო, თუნდაც ჯანდაბაში, მაგრამ თვითონ წასულყო, რაღაც ხელოვნური სისულელეების გარეშე. მაგრამ ვერ გავძელი. ვერ გავქაჩე. იმიტომ, რომ არ დამეხმარა. იმიტომ, რომ არ დაიმსახურა. იმიტომ, რომ... არ მინდა, ვბრაზობდე. საშინლად არ მინდა. არ მინდა, გავჩვეულებრივდე.
თუმცა მარტო ბრძოლას აზრი არ აქვს. საერთოდ არანაირი აზრი არ აქვს. რამდენადაც არ უნდა გტკიოდეს, უაზროდ ხელების ქნევა ღია ზღვაში არაფერს გიშველის, თუ ვინმემ ხელი არ გამოგიწოდა. ჰოდა, ეს ყველაფერიც დაიხრჩობა ერთ დღეს. აუცილებლად დაიხრჩობა. იმიტომ, რომ ძალიან შორს გაცურა. იმიტომ, რომ უკან არ მოიხედა და ვერ დაინახა, რომ შორს იყო. იმიტომ, რომ ახლა ძალა აღარ აქვს. კიდევ იმიტომ, რომ ნებას მივცემ, დაიხრჩოს.
და ეს იქნება ჩვენი ბრალი. ესეც მრავლობითი რიცხვი.
უზომოდ ბევრს უნდა ვწერდე ახლა. უსაზღვროდ ბევრს, მაგრამ ყველა სიტყვა ერთმანეთის მიყოლებით მიცვივდება ხელებიდან. ეს კი არა, იმისიც მეშინია, აქამდე დაწერილიც სადღაც არ გაქრეს.
არასდროს მიწერია ვინმე სხვაზე. ჩვენი ამბავიც ასე დაიწყო. არასდროს მიწერია არავისზე, გარდა საკუთარი თავისა. ჰო, საზიზღარი ეგოისტი ვიყავი ყოველთვის. ჰოდა, ასევე დამთავრდება.

აღარ იცეკვებენ შემოდგომის ფოთლები იისფერ ტანგოს.