უმიზეზო ბედნიერებამ შემიპყრო.
შემოდგომის სურნელს ამოვავსებინე სულის ცარიელი უჯრედები და გამოგონილი იარები წითელი ფოთლებით გადავიხვიე.
რომ არ გავიღიმო გული გამისკდება ალბათ. ხოდა ვზივარ მატარებელში და სულელივით, მთელი სხეულით ვიღიმი, თითებიც კი მითრთის. მოშორებით მჯდომი ბიჭიც გაბადრული მიყურებს. ნეტავ ამასაც ჩემსავით „არაფერი“ უხარია?!
გარეთ კი ხეებს ვხედავ. ბევრ ხეს. მატარებლის ფანჯარაში ნელ-ნელა მოსრიალე წითელ, ყვითელ, ფორთოხლისფერ ხეებს. და მიხარია რომ ვხედავ.
დღეს აი იმ ფერადი ხის ქვეშ დავჯდები, ცოტას დავლევ და დაველოდები სანამ თავზე ჩამომეცლება ფოთლების გუნდი. მუსიკას არ მოვუსმენ. საკმარისი მუსიკა იქნება იქ, ხის ქვეშ... ვიჯდები და თმებში გაჭედილ წითელ ფოთოლს არ მოვიშორებ. ვიქნები იქ, ერთი ხის ქვეშ. ვის რას დავუშავებ?! წავალ და დავჯდები, სანამ...
სანამ შემოდგომის სურნელი ტკივილს არ გამოუდევნია უჯრედებიდან...
სანამ ფიქრის გარეშე ჩნდება შერძნებები...
სანამ ფოთლებში აშრიალებული ღმერთის ისევ მჯერა...
სანამ მიზეზის ძებნა არ დამიწყია...
სანამ იმ ბიჭის გაბადრულ სახეს ჭკუიდან არ შევუშლივარ...
სანამ ისევ მითრთის თითები...
სანამ დროს უფრო მეტი ფასი დაედება ვიდრე ფოთლებს...
სანამ...
... ... ... ...
........................
.................................. ... ...
გადამიარა.