შვიდი თვე მთელი შვიდი თვე ვატარე მუცლით პატარა ანგელოზი და ახლა რომ წარმოვიდგინე შეიძლება ის დამეკარგა ჭკუიდან შევიშალე "ნაადრევი ორსულობაო" "შეიძლება ბავშვი ვერ გადარჩესო" და სხვა

მახსოვს როდესაც გავიგე ორსულად ვიყავი თავი ყველაზე ბედნიერი მეგონა ზუსტად იმ დღიდან დავიწყეთ მე და "მამიკომ" მასზე ზრუნვა
მაბედნიერებდა ის ფაქტი რომ ჩემს მუცელში არსებობდა სიცოცხლე როელიც ჩემი სისხლი და ხორცი იყო
მერე გავიგეთ რომ გოგო იყო ამან ყველაზე მეტად გაგვახარა ორივე ძალიან გვინდოდა პატარა პრინცესა გვყოლოდა სახლში
ვამჩნევდი როგორ მეზრდებოდა მუცელი და როგორ მიჭირდა ბოლო თვეებში სიარული ყველანაირად ვუფრთხილდებოდი ყველაფერს ვაკეთებდი რომ ის კარგად ყოფილიყო საერთოდ ძალიან გამხდარი ვიყავი საჭმელსაც კი არ ვჭამდი ნორმალურად მაგრამ იმ დღის მერე ყველაფერი შეიცვალა
რათქმა უნდა უკეთესობისკენ უკეთესად ვიკვებებოდი სუფთა ჰაერზე ვსეირნიბდი და ა. შ

ღამე? ღამე ყველაზე კარგი იყო მარტო ვრჩებოდით ჩვენ სამნი
ყველაფერს ვაკეთებდით ველაპარაკებოდით ჩვენს ისტორიებს ვუყვებოდით სიმღერებს ვასმენინებდით
მახსოვს პირველად რომ გაინძრა ჭკუიდან გადავედი ისეთ ეიფორიაში ვიყავი რომ ვერ ავღწერ

ახლა ახლა კი ის შეიძლებოდა დამეკარგა ბოლო ორი თვე ძალიან გამირთულდა ორსულობა და აი ამის შედეგიც შეიძლებოდა დამეკარგა
ის საშინელი სიტყვები ისევ ჩამესმის ყურში "ძალიან რთული ოპერაციაა და შეიძლება ერთერთმა ვერ გაუძლოსო"
მერე " ოპერაცია თუ გართულდა რომელი გადავარჩინოთო" და ჩემი და მისი ერთად წარმოთქმული სიტყვები "ის და შენ"
ვიცი ზუსტად ვიცი რომ მას არ უნდოდა ბავშვის დაკარგვა მაგრამ ზუსტად ვიცი რომ ჩემს დაკარგვას ვერ გაუძლებდა
საბედნიეროდ საბოლოოდ ექიმებს არ მოუწიათ ამ საშინელი არჩევნის გაკეთება და ორივე გადავრჩით
არ ვიცი რა დამემართა როდესაც პირვლად ავიყვანე ხელში მაშინ უბედნიერესი ვიყავი მაგრამ ერთი ზუსტად ვიცი რომ ცხოვრება არ ემორჩილება არითმეტიკის კანონებს და 1+1=3