ადამიანები წინ მიმქროლავი სანთლის მირაჟის მდევარნი ვართ,გვგონია დავეწევით, საცაა მოვიხელთებთ შევალთ მასში და სულსაც და ხორცსაც ღვთიური ჰარმონია და სიმშვიდე დაეუფლება, მაგრამ დრო გაივლის და აღმოჩნდება, რომ ამ სანთლის მოხელთება შეუძლებელია,რადგან ის სინათლე აქ მიწაზე არ არსებობს და თუ ის მაინც გამოანათებს, მიწა კიარ აღმოაცენებს თავისი მკერდიდან, არამედ მიწის გარეთ მდგომი უხილავი სამყარო.სწორედ იქიდან მოჟონავს,იქიდან მოედინება იგი და მილიონშიერთხელ ჩვენს სულებში შემოიხედავს, რომ წუთით გაანათოს ჩვენი დაობებული გონება, დაჩლუნგებული სული, დამძიმებული სხვეული და მიგვახვედროს რარიგ უბადრუკი და ამაზრზენია ზოგჯერ ჩვენი ყოფა სამყაროში. სამყარო... რა უცნაური და მარადიული კავშირით ვართ ჩაწნეხილი მის სხეულში, როგორი ძლიერი და უკვდავია კავშირი ცოცხლებსა და მიცვალებულებს შორის, წარსულსა და აწმყოს შორის, სიკვდილსა და სიცოცხლეს შორის, არსებულ სინამდვილესა და ყოფილ სინამდვილეს შორის.... რაც არსებობდა ის მარად არსებობს მისი ამოგდება და ამოშლა სამყაროდან შეუძლებელია. ჩემი წინაპარი რომელიც ორი თუ სამი ათასი წლის წინათ ცხოვობდა ამ დედამიწაზე ისეთივე ახლობელი და ახლომდგომია ჩემთვის, როგორც მამაჩემი ან ბაბუაჩემი. იმ ჩემი შორეული და უხსოვარი წინაპრიის ცოდვაც და მადლიც ჩემთანაა, ჩემშია და ყველანი ვისი სისხლის თუნდაც ერთი ნაწილაკი მირევია ყველა ცოცხალია, რადგან მე ცოცხალი ვარ! რადგან ცოცხალი ვარ არავინ მომკვდარა, ყველა გადარჩა და ყველას ჩემში აქვს თავშესაფარი. ამ ფიქრებში გართულს წინ ზამთრის გრძელი ღამე მედო,აივანზე გავედი, ჩაბნელებული უბანი სასაფლაოს გავდა, აქაიქ უღიმღამოდ ბჟუტავდა სინათლე,რომ ამ პირქუშ აკლდამებში ჯერ კიდევ ცხოვრობდნენ და ცოცხლობდენ ადამიანები...ასი წლის შემდეგ არცერთი მათგანი ვინც ეხლა საქმიანად დაფუსფუსებს ამ აკლდამების კედლებში, ცოცხალი არ იქნება, არავინ არ იქნება ცოცხალი და აქ სულ სხვა ადამიანები იცხოვრებენ თუ საერთოდ იქნება ეს უბანი,ეს ქალაქი, ეს დედამიწა...ამ აივანზეც, სადაც ეხლა მე ვდგევარ ასი წლის შემდეგ შეიძლება სხვა გადმოდგეს, ჩემსავით გადმოხედოს ამ უბანს და მასაც იგივე აზრი მოუვიდეს თავში: ''ასი წლის შემდეგ არცერთი მათგანი ვინც ეხლა საქმიანად დაფუსფუსებს ამ აკლდამების კედლებში ცოცხალი არ იქნება''... უცებ წარმოვიდგიინე,რომ ის ვინც ასი წლის შემდეგ უნდა გადმომდგარიყო ამ აივანზე, მე ვიყავი, ერთი საუკუნე ვიდექი და ჟამის დინებას ვუყურებდი, იცვლებოდა დრო,ქვეყანა, მიდიოდნენ და მოდიოდნენ ადამიანები მე კი ვიდექი და ყველაფერს ვხედავდი, მე მარად ცოცხალი, მარადო მოწმე უდასაბამო, უსასრულო ცხოვრების და ვინ იცის იქნებ ეს იყო ყველაზე დიდი სასჯელი-მარადიული სიცოცხლე...