იმდღეს უჩვეულო სიცივე იყო წინა დღეებთან შედარებით. უჩვეულო მეთქი, მაგრამ გამახსენდა რომ დეკემბერია და რაღა უჩვეულო. სიცივისგან მობუზული მივაბიჯებდი ჭავჭავაძეზე და გულში საკუთარ თავს ვუწყრებოდი უფრო თბილად რატომ არ ჩავიცვი-მეთქი, როცა ჩემი ყურადღება მარტო მომავალმა უსინათლო ადამიანმა მიიქცია. ახალგაზრდა კაცი იყო, იქნებოდა 30 წლის,ხელში ჯოხი ეჭირა(რომლის მსგავსიც შემინიშნავს სხვა დროსაც ჩემი უსინათლო კურსელის ხელში). მოგეხსენებათ ალბათ ჩვენი გამოცდილ-გამოუცდელი მძღოლების ამბავი და არ გაგიკვირდებათ როცა გეტყვით რომ სიჩქარესაც არ ანელებდნენ მასთან მიახლოვებისას. მოდიოდა ეს უსინათლო კაცი თავისი ჯოხით მანქანებით სავსე ქუჩაში სრულიად მარტო და ეს თვალში სინათლიანი მძღოლები(მხედველობა ნუ მოუშალოთ შემოქმედმა) არც კი ამჩნევდნენ მას. 3ჯერ გადაურჩა ის კაცი ჩემი მზერის არეალის რამდენიმე წამში სიკვდილს,არვიცი როგორ ხვდებოდა სად, როდის და როგორ უნდა დაედგა ფეხი იმ მადლიანს, როგორი სიზუსტით დგამდა ნაბიჯს უკან, სწორედ მაშინ, როცა ეს ერთი ნაბიჯი იყო მისი სიკვდილ- სიცოცხლე. გარინდებული ვიდექი, თვალმოუშორებლად ვუყურებდი და სხეულის გატოკებასაც ვერ ვახერხებდი რომ დასახმარებლად მივსულიყავი მასთან. იმ რამდენიმე წამში სულ გადაფარა სიცივის გრძნობა რაღაც სხვამ და სულაც აღარ მაინტერესებდა რომ ლექციაზე ვაგვიანებდი. მხოლოდ მაშინ გამოვფხიზლდი როცა ამ უსინათლო-ნათელ კაცთან ახალგაზრდა ბიჭი მივიდა და დახმარება შესთავაზა. ავამოძრავე გაშეშებული კიდურები და გზა გავაგრძელე. არვიცი რამ შეიძლება დამავიწყოს ის ტკივილიან-მადლიანი ხმა, რომლითაც კაცი იმ ბიჭს ლოცავდა და ჩემი თავის შემრცხვა იმ წამს, რადგან მე არ ვიყავი მისი სიტყვების ადრესატი და არ დავიმსახურე იმ მადლიანი კაცის ლოცვა. არვიცი რაიყო ეს, თავდაცვის ინსტიქტი, სიცოცხლის წყურვილი თუ სხვა რამ, მაგრამ ფაქტი ერთია-არის რაღაც, რაღაც რაც უფლებას არ გაძლევს ყველაზე მნიშვნელოვან მომენტში არასწორი ნაბიჯი გადადგა. შეიძლება ეს იყო სწორედ სასწაული,შეიძლება უბრალოდ შემთხვევითობა, მაგრამ ერთი კი ვიცი- არსებობს რაღაც, რაც მაშინ გიცავს განსაცდელისგან, როდესაც ყველაზე ბრმად მიენდობი. თუნდაც მანამდე კი ჯიუტად უარვყოფდეთ მის არსებობას. იქნებ სწორედ ჩვენ ვართ უსინათლოები და ამას თავადაც ვერ ვხვდებით, იქნებ.
