1 მარტი სადაცაა დადგებოდა, შემოსასვლელ კარს მიყრდნობილი ვიჯექი და სიჩუმეს ვუსმენდი, რომელიც ყველა ჩემს ტკივილს იტევდა. ზუსტად ვიცოდი ისიც იმავეს აკეთებდა კარს იქით. თითქოს, ცივი რკინის კარი ჩვენი სხეულების სიმხურვალეს ვერ ტრუნავდა და მის შეხებას ვგრდძნობდი.

ვეღარ ვუძლებდი ისე მსურდა კარი გამეღო და 1 წლის შეუხებელ სხეულს მოვხვდეოდი. მაგრამ აქაც დამოპალი პრინციპები იდგნენ ჩვენ შორის. უფრო 1 წლის წინანდელი ამბავი, ან ჩემი გადაწყვეტილება.
კარგახანს ვიჯექი ასე. ზუსტად 12ზე კარზე კვლავ გაისმა ზარი.
– გილოცავ დაბადებისდღეს, ჩემო გაზაფხულო!–მესმის კარის მეორე მხრიდა. მეც ინსტიკტურად, ყოველა პრინციპის გადაბიჯებიტ ვაღებ კარს და მტელი სხეულით ვეხუტები მას. მტელი სხეულით ავეკარი. ვგრძნობდი მის მონატრებულ სურნელს მის ხელებს ჩემს წელზე.
რომ მკითხოთ რას ვგრდძნობდი მაშინ, გეტყვით რომ ეს წამიერი ბედნიერება იყო, თამამად გეტყვით ასეტ ბედნიერი მას მერე აღარც ვყოფილვარ. ეს იყო წამი რომელიც მაბედნიერებდა, მტელი სხეულის ყველა უჯრედით შევიგრძენი ეს წამი.
სამწუხაროდ ბედნიერი მომენტები დიდხანს არ გრძელდება...
ავცახცახდი, მას მოვშორდი და ტირილი ამიტყდა. წამით მაგრამ სულ? არ შემეძლო დამევიწყებინა მომხდარი. მისი ყურებისას ცხადად ვხედავდი 1წლის წინანდელ დღეს.
ჩემი საქციელით გაკვირვებული მიყურებდა, შემდეგ მიხვდა და თავი დახარა.
–მაპატიე რა! მე ხომ ასე მიყვარხარ? მაპატიე...
ჩასახუტებლად წამოვიდა ჩემკენ
–ვთხოვდები...
გაშეშდა, თითქოს ცივი წყალი გადაასხესო. მისი გამჭირვალე წყლისფერი თვალები, უცებ დაემსგავსა აბობქრებულ ოკიანეს. და ვგრძნობდი რომ უბრალოდ ნაწილნაწილ დაშალა ჩემმა სიტყვებმა.
გეტყვით რომ მეც იგივე მჭირდა.
გიყვარდეს სხვა...
გერქვას სხვისი ცოლი...
ეს ყველაზე დიდ სატანჯველად მიმაჩნდა და მე გადამხდა.
აღარ ვტიროდ.რამდენიმე წამი ჩემ ინ იდგა გაშეშებული.
მერე იყო სამი სიტყვა:
"ბედნიერებას გისურვებ... უჩემოდ"
და კარის ხმა, რომელიც ძლივს იყო გასაგონი.
ჩემთვის კი ამაზე ხმაურიანი გაჯახუნება არ არსებობდა.
კვლავ მთელი სხეული გრძნობდა მას, მის ტანჯვას, ეს სამაგიეროც იყო ყველაფრისთვის, რომელიც მეც მტანჯავდა და მანადგურებდა.
თავსაც ვსჯიდი, ყველა იმ გადაულახავი პრინციპისთვის რაც მას მაშორებდა.
ოთახის შუაში ვიდექი და ცრემლებით ვიცლებოდი. ყველა ჩვენი ბედნიერი მოგონება მედგა თვალწინ.
კარგად ვიცოდი თავს ვიუბედურებდი. მასაც ვკლავდი შინაგანად და ჩემ თავსაც.
მაგრამ უკვე ვეღარაფერს შევცვლიდი. 1 კვირაში ვთხოვდებოდი არაჩვეულებრივ ადამიანზე.
ვოცოდი ეს ჩემი საქციელი სამივეს ბოლოს მოგვიღებდა მაგრამ უკან არ ვიხევდი.
უკვე საათი იყო გაბმულად ისმოდა ტელეფონის ხმა. ძლივს ვუპასუხე, იქიდან კი ჩემი საქმროს ბედნიერი ხმა მილოცავდა დაბადებისდღეს, მე კი მხოლოდ სიკვდილი მინდოდა ამ დღეს...