წვიმს... ფანჯარასთან ვზივარ და ვუყურებ წვეთების სიკვდილს. ფეხები ფანჯრის რაფაზე შემომიწყვია და უგემურად ვსვამ უკვე გაგრილებულ სუბსტანციას,რომელსაც ლიმნის მომჟავო გემო უნდა დაკრავდეს წესით, მაგრამ ვერ ვგრძნობ. უჰაერობას ვგრძნობ, გადაცდენილი ლუკმასავით მეჩხირება ყელში მარტოობის გულისამრევი სუნი. თვალს ვავლებ ცარიელ სახლს და გული მტკივნეულად მეკუმშება. და მახსენდება წარსული, და მშობლიური სახლი... და მენატრება ის დრო როცა მხოლოდ გადატყავებული მუხლები იყო ჩემი სადარდელი. მახსოვს ბავშვობაში, რამე რომ მტკიოდა დედასთან გავრბოდი ხოლმე ტირილით, დედაც მაგრად ჩამიხუტებდა ხოლმე გულში, მერე ჩემ თავს კალთაში ჩაიდებდა და დიდხანს, დიდხანს მეფერებოდა ხოლმე თმაზე. მე უფრო მეტად ამომიჯდებოდა გული და კიდევ დიდხანს ვქვითინებდი მის კალთაში თავ ჩარგული. დედა არ იღლებოდა... ახლა ვზივარ ჩაბნელებულ ოთახში, მარტო და ვგრძნობ როგორ მოიწევენ ჩემსკენ ბნელი კუთხეებიდან მარტოობის, უსარგებლობის, სიცარიელის გრძნობები. ტუჩებს მაგრად ვაჭერ ერთმანეთს, რომ შეკავებული კივილი არ გადმოსცდეს ბაგეებს. არ ვიცი ვინ ვარ, არ ვიცი რა მინდა. -"გინდა უყვარდე ვინმეს,სჭირდებოდე"-მესმის "მეორე მეს" ამაზრზენი, ირონიული ხმა და ტუჩებს ვიჭამ რომ არ ვიკივლო. -"არავის სჭირდები, არავინ გაფასებს, არავინ გიფრთხილდება. შენ ყველაზე ზრუნავ, შენზე არავინ ფიქრობს, არავის აინტერესებ"- მეჩურჩულება და კმაყოფილი ქირქილებს. გამწარებული, უხეშად ვხსნი ფანჯარას და ცივ ჰაერს ხარბად ვისუნთქავ. გამალებით ვცდილობ ყელში გაჩხერილი უიმედობა გადავყლაპო. წვეთები სახეზე მეცემა და დაუდევრად ჩამოშლილი თმა ლოყებზე მეწებება. ფანჯარას ვხურავ და როგორც ბავშვობაში, მთელი ემოციით ვქვითინებ. -"ხვალ კარგად ვიქნები, ხვალ კარგად ვიქნები"- ვბუტბუტებ თავზე თითებშემოჭერილი და როგორც ყოველთვის,ახლაც არსაიდან მოსულ სიმშვიდეს ნეტარად ვუშვებ სხეულში...
არის ხოლმე ასეთი დღეებიც...
პ.ს. ვეცადე ჩემი მარტოობის პესიმიზმით გაჟღენთილი დღე ამეღწერა. ალათ ყველას ჰქონია მსგავსი მომენტი და ჩემსავით მონდომებია მისი ვინმესთვის გაზიარება.იმედია უარყოფითი ემოციით არ დაგტვირთეთ <3
