ვინ დამიჯერებს, რომც ვაღიარო: __რომ მე არასდროს მდომებია ასეთი სევდიანი ლექსების წერა, რომ არასდროს მდომებია მქონოდა "სევდიანი პოეტის" სახელი, რომ არასდროს მდომებია მქონოდა უმაღლესი განათლება, რომ არასდროს მდომებია მქონოდა საკუთარი პროფესია, რომ ერთადერთი რაზეც ყოველთვის ვოცნებობდი ის იყო, რომ მქონოდა ქოხი, სადმე სოფელში, ძალიან ლამაზი, ჩემი და "მისი" გემოვნებით მოწყობილი, გვყოლოდა პატარები, გოგო და ბიჭი... ბიჭი ან გოგო... გვეცხოვრა ერთად, ყოველთვის ერთად, ყველა პრობლემას და სიხარულს ერთად შევხვედროდით, ყველაფერი ერთად გაგვეზიარებია, ჩემთვის არ ექნებოდა მნიშვნელობა "მასთან" ბედნიერი დღეები უფრო მეტი მექნებოდა, თუ ტკივილნარევი დღეები, მთავარია, რომ ჩემს გვერდით ყოფილიყო, ის ჩემს გვერდით, მე მის გვერდით... და ასე ყოფილიყო, მანამ სანამ ერთად დანაოჭებული სხეულით წავიდოდით ამ ქვეყნიდან, აქაც "მასთან" ერთად ვისურვებდი წასვლას, წასვლას ამ ქვეყნიდან და იქაც "მასთან" ერთად ყოფნას, არ აქვს მნიშვნელობა უფალი სად გაგვამწესებდა, მთავარია იქაც ერთად ვყოფილიყავით, ერთად ჯოჯოხეთშიც კი შევქმნიდით ჩვენს სამოთხეს! ...
ბედის ირონია არის ალბათ... ბედის ირონია, რომ ყველაფერი კარგი ახდა ჩემს ცხოვრებაში, დღეს უკვე სამი ლექსების კრებული მაქვს, მაქვს საკუთარი პროფესიაც, მალე სამსახურიც იქნება... ნუ თითქოს, ერთი შეხედვით ყველაფერი კარგად არის, არც ვემდური ღმერთს იქნებ და ვინმე ჩემს ამ მიღწევებსაც შენატრის, იქნებ...
თუმცა... არის ერთი თუმცა... ის ერთადერთი ოცნება, რომელიც დღემდე ჩემს ერთადერთ ოცნებად რჩება, აუხდენელია, ისევე, როგორც ატმის ყვავილთა თოვა 30 დეკემბერს, ხო ზუსტად 30 დეკემბერს, ამ დღეს ხომ "მისი" დაბადების დღეა... მისი, რომელმაც ისიც კი არ იცის დეკემბრის თვის მერე აპრილის თვე რატომ მიყვარს ასე გაგიჟებით... მან ხომ ისიც არ იცის, რომ ჩემი ცხოვრების ერთადერთი სიყვარულია, სიყვარული, რომელიც მხოლოდ იმიტომ არის ნამდვილი, რომ ჩემი ერთადერთი ოცნების ახდენას მხოლოდ მასთან ერთად ვისურვებდი...
ვინ დამიჯერებს რომ ყველაფერი, რეალურია, რომ ახლაც მიჭირს ამ ტექსტის აკრეფისას, თვალზე მომდგარი ცრემლების გამო კლავიატურაზე სასურველი ასო-ბგერების მოძებნა და აკრეფვა... ვინ დამიჯერებს მე ხომ ის გოგონა ვარ:
რომელსაც სახეზე ნიღაბი უკეთია,
ნიღაბი, რომელიც სულ მუდამ იღიმის,
მერე რა თუ ზოგჯერ ცხოვრების ეშინია,
ცხოვრების და არა რაიმე ტკივილის!
მერე რა თუ ზოგჯერ, ოცნების ეშინია,
ოცნების, რომელიც იცის არ ახდება,
სასწაულს არ ელის, სასწაულს არც უცდის,
რადგან სასწაული ყოველთვის არ ხდება!
თ.ჯ