ვკვნესივარ, გესმის ?! ვკვნესივარ ! მე შენი გული და სული ვიწურები და ვგრძნობ, როგორ მომდის სისხლის წვეთები.... ვტირივარ, ვტირივარ იმიტომ, რომ გული მქვია. ვფეთქავ, ოდნავ ვტოკავ და ვგრძნობ, რომ პატარა ტკივილიც არის საკმარისი, რათა სისხლის წვეთებმა მოიმატოს, მოდის სისხლ ნაწვეთი ცრემლები და შიგ სულში იღვენთება, თითქოს სანთელი დნება და სასანთლეში ეწვეთება .......
როგორი ძნელი ყოფილა ყვეფერი, როგორი მძიმეა ამის ატანა.
ვკვნესივარ, გესმის ?! ვკვნესივარ და გელი შენ. გელი უსაზღვროდ და ვხვდები, რომ ეს კვნესაც სწორედ ამან გამოიწვია, როდის მოხვალ ? და, მოხვალ - კი?
ვკვნესივარ, გესმის ?! მაგრამ, ვხედავ, რომ არ გესმის და არც გინდა მომისმინო. ვკვნესივარ ! დამინდე ! გემუდარები, გთხოვ, მომისმინე!..... მომისმინე!....
და, ასე კვნესის გული, ჩემი გული, რომელიც შენ გეკუთვნის, მაგრამ შენი უმადურობით გულდაწყვეტილი წვეთ-წვეთად იცლება.
და, მეც ვკვნესივარ, გესმის?! ვკვნესივარ!


დღეს შენთან დავრეკე, ტელეფონის ზუმელი ელოდა და მეც ველოდი, ველოდით ორნი, დე და ტელეფონი. ველოდით, მაგრამ ორივემ ვიცოდით, რომ იმედგაცრულება გველოდა ....
შენ ყურმილს არ იღებდი, თუმცა ვიცოდი, რომ სახლში იყავი. ვიცოდი და ვცდილობდი მოთმინებიდან გამოეყვანე გაუთავებელ ზარს და ყურმილს შეხებოდი. თუმცა ვიცოდი, რომ ჩემს მოთმინებას ამოწმებდი და ელოდი, როდის გაიმარჯვებდი, როდის დავყრიდი ფარ-ხმალს ...
და, ორი პიროვნება, ერთი ტელეფონის ყურმილთან, მეორე კი- აპარატთან მჯდომი, ელონა, ელოდა მეორის დაცემას და დამარცხებას.
და, ერთმა აიღო ტელეფონი მაშინ, როცა მეორემ ყურმილი დადო !
1996წ.