ის: -არ მიყვარხარ!
მე: მეწყინა….
ის:-მომეშვი…
მე: ყელში ბურთი გამეჩხირა…
ის:-სხვა მიყვარს!
მე: გული მეტკინა…
ის:-მასთან მივდივარ…
მე: თვალები წვიმის ცხელმა წვეთებმა დაფარა, გულში გაჩნდა 1 ბზარი.
ის:-ძალიან კარგი….
მე: მეორე ბზარი…
ის:-მასთან ბედნიერი ვარ!
მე: გული გატყდა…
ის: გამიღიმა… -აბა საყვარელო რა გეგონა?
მე: გული მომიკვდა… მეც მოვკვდი…
ის: ტირის…
მე: მცივა…
ის:კვნესის…
მე: მტკივა….
ის: ნანობს…
მე: ვხედავ, გამომწყვდეული, ცივი საფლავის ქვიდან მას… ვგრძნობ მისი თბილი ტუჩებისშეხებას ცივი ქვის შუბლზე.
ის:ცდილობს გამათბოს…
მე: ვთბები, მაგრამ არ ვცოცხლდები, გული უკვე მკვდარია. სული – გამომწყვდეული გაყინულ ქვაში.
ის: პატიებას ევედრება ცემს ქვას.
მე: ვპატიობ…
ის: ჩემს გულზე იძინებს… აღარ იღვიძებს…
მე: ვტირი, რადგან მას აწვიმს…

ჩემი ქვის გვერდზე მეორე ქვა ჩნდება. ის თვალს ვერ მისწორებს… ვხვდები რომ ნანობს… უკვე საუკუნეა ვაპატიე, მაგრამ თვითონ ვერ აპატია…