ჩვენ ფიქრებით მივდივართ სადღაც შორს!
ჩვენ რიტმულად ვმოძრაობთ რაღაცის გარშემო!
ჩვენ ერთმანეთი გვყავს მხოლოდ,მხოლოდ ჩვენ ვიცი რომ არ არსებობს მე ან შენ.
წარმოუდგენელია!
ისევ ვტრიალებთ ჩვენ!
ისევე ძლიერად ძგერს,როგორც უწინ.
ჩვენ ცოცხლები ვართ,და რატომ გვიკვირს?!იმიტომ რომ ბევრისგან მოგვხვდა ტყვია,მაგრამ როგორ ვსუნქავთ?ერთმანეთის საშუალებით.
ჩვენ არ ვივიწყებთ არაფერს კარგს,ცუდის დავიწყებას კი დრო გვაიძულებს!
ფიქრები არასოდეს იფანტება და როცა მოვკვდებით?
ერთად ვიცოცხლებთ ისევ.იქაც ვიქნებით ჩვენ და არა სხვა და სხვა.
ყველას გავასულელებთ,ეგონებათ რომ სიყვარულმა დაგვღუპა,მაგრამ მხოლოდ ჩვენ გვეცოდინება,რომ დამნაშავე მხოლოდ სიკვდილი იყო.
და ვინ თქვა რომ გრძნობების სიკვდილთან ერთად კვდებიან?არაფერიც,უფრო ღრმავდებიან,ჩვენს არარსებულ სისხლსძარღვებში ფესვებს იდგამენ და ორმაგდებიან.
და ბოლოს! მაინც მოვა ვიღაც რაღაც და ჩვენ მე და შენ გავხდებით!.
თუმცა ეს მხოლოდ მათ დასანახადა.
გულში ხომ ვიცით რომ ჩვენ მე და შენ არასოდეს ვიქნებით!

პ.ს მეც არ ვიცი რატომ დავწერე.