ბოლო დღეებია თითქმის არაფერი მესმის.
არ მესმის მუსიკა, ქარის ხმა, კარების მიჯახუნება და საათის წიკწიკიც.
სამაგიეროდ მშვიდად მძინავს, ნაგვის მანქანის ძრავა და ეკლესიის ზარების ჩანაწერი აღარ მაღვიძებს.
მარტო საკუთარი ხმა მესმის, როდესაც ლაპარაკს ვცდილობ. მაგრამ მარტო მე მესმის, სხვებს ვერ ვაგონებ.
არადა ვყვირი, ვყვირი, ხმა მეხლიჩება, ყელი მეწვის. იულია კიდევ აგრძელებს: „არ მესმის, ხმამაღლა, ხმამაღლა...“. ხელის ჩაქნევის ვიბრაციას ვგრძნობ.
სასაცილოა..
სავსეა სამყარო სიმბოლოებით. ან პირიქით.
ვფიქრობდი, იქნებ ასე სჯობს. არის რაღაც კომფორტი, იდუმალების ეგოისტური ნაწილაკი ამ სიჩუმეში.
ვერ გავძელი, ვერაფრით. უმელოდიობამ ჭკუიდან გადამიყვანა.
არც წვიმის ხმა მომნატრებია, არც ფოთლების შრიალი, დრო იყო ცოტა.
მუსიკა მომენატრა, ყველაფრით, გიჟივით, სისულელემდე. ზედმეტად ბევრი იყო დრო.
...
დღეს ექიმთან ვიყავი.
სამყარო იმაზე ხმაურიანია ვიდრე საჭიროა.