იმ ღამითაც, როგორც ყოველთვის, სახლში ვბრუნდებოდი.
დაღლილს არაფრის თავი არ მქონია, ყველაზე მეტად სახლში მისვლა და ცხელი ჩაის დალევა მინდოდა. ამაზრზენია ეს ჩემი რუტინული ყოფა, ამაზრზენია ეს ხალხი, რომლებსაც ყოველდღე ვხედავ და მუდამ ერთი გამომეტყველებააქვთ. ამაზრზენია, რომ სახლში ”ის” მელოდება და საერთოდ იმდენად მძულს ყველაფერი რაც ირგვლივ ხდება, ხანდახან სურვილი მიჩნდება ყველაფერს მივაფურთხო და გავიქცე. გავიქცე იმდენად შორს, რომ ვერავინ ვერასდროსმიპოვოს. ანდაც ხალხის სულში ჩავიხედო, პირში მივახალო თუ რაოდენ დიდია ჩემი სიძულვილი. მინდა ვუყურო თუ როგორ იშლება ყველაფერი ნაწილებად, მე კი ამ ამბავს დიდი ოვაციებით შევხვდე, როგორც ერთ დროსიმპერატორი ხვდებოდა მეომრის სიკვდილს.
რატომ, რატომ ვიჭედავ ან რატომ გიჭედავთ თავს ამ სულელური აზრებით, მართლად რამდენად უცნაურია ადამიანი, არა?! ვიცით რომ ეს ყველაფერი შეუძლებელია მაგრამ თქვენ კითხვას მაინც აგრძელებთ, მე - წერას.
მართლაც, ისტორიას რომელსაც მე მოგიყვებით არც კი დაიჯერებთ, ზოგი გამაკრიტიკებს, ეროვნულ ბოზად შემრაცხავს. ზოგი უბრალოდ ეცდება მითანაგრძნოს, რადგან მათში ადამიანური გრძნობა ყველაფერს თრგუნავს დარეალობას მოწყვეტილნი არიან. ზოგი კი უბრალოდ საკუთარ თავს ამოიცნობს და კიდევ უფრო მეტი ზიზღით გაიბერება.
რატომ დამემართა ეს მე არ ვიცი თუმცა, რომ არა ეს ამბავი ალბათ ხმას ვერასდროს ამოვიღებდი და მივცემდი უფლებას ალტერეგოს მუდმივ კრიტიკაში ყოფილიყო.
ღამე, როდესაც სახლში ვბრუნდებოდი ზედმეტად ცივი, უფერული და ნაღვლიანი იყო. ალბათ ეს მხოლოდ მე შევამჩნიე რადგან პარალელი სწორედ ჩემ თავთან გავავლე. ვუყურებდი ადამიანებს და გული მერეოდა მათ ქცევაზე,ჩაცმულობაზე, სახეზე და საერთოდ ყველაფერზე.
ვიგრძენი, რომ უკან ვიღაც მომყვებოდა თუმცა დიდად არ შემიმჩნევია. ბოლოს და ბოლოს პარანოია ხომ არ მაქვს. ერთადერთი რაც რეალურად მახსოვს, ისე, რომ არ გავაზვიადო ეს არის მწვავე დარტყმა თავის არეში. ეს ალბათ მაშინიყო, როცა ჩიხში შეევედი ან შესასვლელში.
ვიღაცამ ძალით, კიდევ უფრო ძლიერი დარტყმით გამომაფხიზლა.
ფუ, გული გამალებით მიცემდა.
ვგრძნობდი თუ როგორ მეხებოდა ვიღაცის დამპალი, ხავერდოვანი თითები. მკერდთან სიცივე, რომ შემეპარა მაშინ მივხვდი, რომ წელს ზემოთ შიშველი ვიყავი. ის უღმერთო კი ცდილობდა მთლიანად დაუფლებოდა ჩემსღირსებას.
როდესაც ასევე ხავერდოვანი და რბილი ტუჩები ჩემს ყელს შეეხო,გამაჟრიალა. გამაჟრიალა ისე სასიამოვნოდ, რომ საკუთარი თავი შემძულდა. ყელიდან ტუჩები ქვემოთ ჩააცურა და ისეთი სინაზით შეეხო ჩემს მკერდს, კვნესააღმომხდა. ცალი ხელი წელს ქვემოთ შემიცურა, ცალით კი ჩემს ქვედა ეროგენულ ზონას აღიზიანებდა. როცა მივხვდი, გაჩერებას არ აპირებდა, ზედმეტად გავთამამდი, ატლასივით ნაზ თმაში ხელი უხეშად მოვკიდე და ჩემიტუჩებისკენ ამოვქაჩე. სურვილი მკლავდა, იმდენად მინდოდა მისი ტუჩების დაგემოვნება. მის სახეს თვალი ოდნავ შევავლე, მინდოდა ის ლამაზი არსება სამუდამოდ ჩემში დაბუდებულიყო, მე თვითონ შევუხსენი ქამრის ბალთა,მინდოდა მისთვის ისეთივე ძვირფასი ვყოფილიყავი, როგორც იმ მომენტში ის-ჩემთის. ის არ წყვეტდა ჩემს ფერებას, მე კი სიამოვნებით ტკბობას.
შეუძლებელია ქალს ასე ეფერებოდე, თუ მხოლოდ ჟინის მოკვლა გსურს. როდესაც ეპიკურ მომენტში შევედით, ვიგრძენი ლაჯებზე გავარვარებული, ბლანტი სითხე. სიამოვნებისგან ზენიტში ვიყავი და არც მე ვერიდებოდი ჩემიერთ ღამიანი (სავარაუდოდ) პარტნიორის თითოეული წერტილის ტუჩებით შესწავლას. მინდოდა ეს აქტი სამუდამოდ გაგრძელებულიყო, მინდოდა ის ჩემში დაბუდებულიყო და გაცისკროვნებულიყო.
მხოლოდ ერთი წამით მოვკარი თვალი ჩემს საქორწინო ბეჭედს, სწორედ მაშინ ვინანე, რომ ეს არაამქვეყნიური არ იყო ჩემი მეუღლე.
როდესაც ჩემი სასიამოვნო ზენიტი დასრულდა, მკვდარივით მაგრამ ბედნიერს ჩამეძინა. გაღვიძებაც არ მინდოდა, რომ არა მისი რბილი თითების შეხება ხერხემალზე. სათითაო მალა დამითვალა და თავისკენ მიმიზიდა. თვალებსშეგნებულად არ ვახელდი, არ მინდოდა ეს ყველაფერი ასე მალე დამთავრებულიყო. ვგრძნობდი, მიყვარდა ადამიანი, რომელსაც არც ვიცნობდიდ ა მეტიც სექსუალური მანიაკი იყო.
ანდაც კარგით ჰო, შეიძლება სულ არ იყო საშიში.
მინდოდა მისი ვყოფილიყავი მთელი ცხოვრება, მინდოდა მისთვის ვყოფილიყავი ქალი. ზედმეტად ნიჰილისტური აზრები მაწუხებდა. იმ მომენტში არავინ და არაფერი არსებობდა ჩემთვის მის გარდა.
ო, ღმერთო.
მე ვიყავი ქალი, შეყვარებული ქალი.
დიახ, მე ნამდვილად მიყვადა ადამიანი რომელიც მთელი ღამე სიამოვნებას მანიჭებდა.