გახსოვს პირველად რომ მოვკვდი ? ნუ , თითქმის მოვკვდი... მაშინ ვფიქრობდი , რომ ოდესმე მაინც მოვკვდებოდი და არ ქონდა იმას მნიშვნელობა ეს დღეს იქნებოდა თუ წლების შემდეგ . არ ვარ სუიციდისკენ მიდრეკილი , მაგრამ მაშინ მადლობელი ვიყავი იმისთვის , რომ გავითიშე . წინა დღეს ციოდა , ძალიან ციოდა . იმაზე ვბრაზობდი , რით ვერ გავიდა ზამთარი-მეთქი . არადა შენზე კარგად არავინ იცის , როგორ მიყვარს ზამთარი , სიცივე და გათბობის საშუალებები . გამოფხიზლების შემდეგ პირველად დედა დავინახე , შემდეგ მამა და გამეცინა . გავაანალიზე , რომ მათ შეეძლოთ ჩემთვის სიკვდილის უფლება მოეცათ , არავინ მიმიყვანდა საწოლამდე და ვერაფერი გამომაფხიზლებდა . ყოველი უთქმელი სიტყვა უთქმელად დამრჩებოდა . ყველა ოცნება აუხდენლობისთვის გაიწირებოდა და მეც გადავიდოდი სხვა სამყაროში .
ძალიან დიდი ხანი მინდოდა ჩემი ცხოვრება გადატრიალებულიყო . ალბათ ახლაც მინდა . მე მიყვარს ცვლილებები . კარგიც და ცუდიც . ყელში ბურთი მეჩხირება და მილიონობით მოლეკულა ამოდის ჩემს თვალებამდე სითხის სახით , მაგრამ მათი შეკავებაც ძალიან დიდი ხნის წინ ვისწავლე. იცი ეს როდის ხდება ? მაშინ , როცა ძლივს ვიღაც ამჩნევს , რომ ცუდ ხასიათზე ვარ . ამ დროს ძალიან ძლიერი ვარ . იმაზე ძლიერი ვიდრე გუშინ და იმაზე სუსტი ვიდრე (ალბათ) ხვალ .
მეუბნებიან შენში იმაზე დიდი პოზიტივია ვიდრე გგონიაო . მარტო მე ვერ ვამჩნევ ალბათ საკუთარ პოზიტივს . ან მინდა , რომ ვერ ვამჩნევდე. წერა გვანთავისუფლებს და ჩვენც მხოლოდ მაშინ ვწერთ ,როცა სიტყვები ვერ იტევენ განცდებს . ფურცლებს ვამძიმებთ , რიგ ემოციებს ვაქსოვთ ყოველ სიტყვაში და ყოველი სიტყვა იმაზე სავსეა ვიდრე წინადადება .
და ვთავისუფლდებით . მერე არც შენ და არც მე არ მოგვწონს ეს გრძნობა . თითქოს სულის ის ნაწილი ამოვაცალეთ საკუთარ თავებს , რომელიც რაღაცას გრძნობდა და ახლა ეს ყველაფერი ჩვენივე ხელით დამძიმებულ ფურცელზე დევს .
იცი , არსებობენ ადამიანები , რომელათა გამოც შეგიძლია ყველაფერზე და ყველაზე უარი თქვა . იმაზე მეტად გარისკო ვიდრე გეგონა , რომ შეძლებდი. გგონია , რომ მორჩა . ეს/ის ისაა რასაც ეძებდი და ყველაფრისთვის მზად ხარ ახლა . მერე ასეთი ადამიანები გაცლიან სულიდან ყველაფერს და მიდიან . თითქოს იმედები არ მოეცათ და თითქოს არც უცდიათ დაახლოება .
არასდროს გითქვამს რას გრძნობდი მოცემულ მომენტში . საკუთარ თავებზე არასდროს ვლაპარაკობთ . იცი ახლა რას ვგრძნობ მე? შვებას. თითქოს რკინის ფრთები მომხსნეს ზურგიდან და ხელისშემშლელი ფაქტორებისგან განთავისუფლების უფლება მომცეს. იცი რამდენი ხანი არ მიწერია? ეს ჩანაწერია ჩემი სიხარულიც , ბედნიერებაც და სიყვარულიც .
დღეს არაფერი მომხდარა. საერთოდ არაფერი. ახლა კი ვწერ და მალე იმ იმედით დავიძინებ , რომ ხვალ ზოგი რამე უკეთესად იქნება . იმედს მაინც ვიტოვებ . გარეთ ახლაც ცივა და ახლაც ვნატრობ უსასრულო ზამთრის დასრულებას . მე , შენ და თებერვლის ცივი ქარი .