"მეშინია. სიცოცხლის, სიკვდილის არარაობისა კი არა, ისე წასვლის, თითქოს არც არასოდეს მეარსებოს."ალბათ ყველას სურს რომ მისი წასვლის სემდეგ ბევრმა გაიხსენოს.ახლა კი დაუსვით საკუთარ თავს შეკითხვა რომ იცოდე,ხვალ ვეღარაფერს ნახავდი,უეცრად ყველაფერი განსაკუთრებული და ძვირფასი გახდებოდა,არა? ხო ჩვენ მაშინ ვაფასებთ სათანადოთ როცა მას ვეღარ ვნახავთ სამუდამოდ.შემდეგ გვინდა მასთან ყოფნა და მისი ჩახუტება.მინდა ვიღაცას უსასრულოდ ვუყვარდე,ამით ჩემი შიშიც გაქრება,''ხომ
შეიძლება,
ვინმე
არარსებულსაც
ვუყვარდე,
ისე
როგორც
მე
მიყვარს.''მინდა ჩვენს ქვეყანაში ბევრი ისეთი ცოლ-ქმარი იყოს ერთმანეთზე სიგიჟემდე სეყვარებული,ისეთი კიარა ერთმანეთში რაღაცის შეცვლა რომ სურთ.,,საკუთარი ცოლი უნდა გიყვარდეს.უბრალოდ უნდა
გიყვარდეს. თუ ვიღაცის აღრზდა გინდა – იყიდე ძაღლი." აი ზუსტად.ყველაზე საშიში ხომ 7 მილიარდ კაცში მარტოობა.