კედელთან მისულმა სამჯერ შეათვალიერა კალენდარი.თვე-მარტი,რიცხვი-1,ამინდი-გაზაფხულისთვის დამახასითებელი.ყველაფერი ემთხვეოდა,ყველაფერი ისე იყო ,როგორც უკვე რამდენიმე წელია გრძელდება.ოცნება ჯერ არ დაუწყია. იმედი ქონდა. "ფეხის თრევით" დაუბრუნდა მოთამაშე ბავშვებს მასწავლებლის მითითებით,მაგრამ არ მოუცილებია თვალი კარისკენ,სადაც ყოველთვის ელოდა მონატრებულ მშობელ დედას.
დედას გაზაფხულთან აიგივებდა.შეიძლება იმიტომ რომ მისი დიდი მწვანე თვალები მობიბინე მდელოს აგონებდა, თმა მზის სხივებს,ან იმიტომ რომ დედა ყოველთვის გაზაფხულის პირველი თვის პირველ რიცხვში მოდიოდა. მოდიოდა და მოჰქონდა სული მშვენიერებისა,გული სიკეთისა და სხეული ქალ-ღმერთისა.მოქონდა ის,რაც აკლდა წლების განმავლობაში,რასაც მთელი განვლილი ცხოვრების მანძილზე არ ჰქონდა,რაც უნდოდა,ენატრებოდა და სურდა.მშობლის ნახვისას გულში ფეირვერკს უშვებდა,ჭიქაში ჩაყრილ "იმ" ერთადერთ სურვილს შამპანიურით სვამდა,გაზაფხულს მადლობას უხდიდა არსებობისთვის, რომ ერთი დღით დედას უბრუნებდა,რომ მის სიცოცხლეს იმ წუთას ყველაზე აზრიანს ხდიდა
იმ დღეს 13-ჯერ მივიდა კედელთან და უფრო მეტჯერ შეამოწმა კალენდარი,უფრო მეტად აღელდა და უფრო მეტად აუჩუყდა გული.
რა მოხდებოდა თუ გულში მაინც ვერ დალევდა შამპანიურის ჭიქაში ჩაფერფლილ "იმ" ერდათერთ სურვილს? რა მოხდებოდა თუ გულში მაინც ვერ გაუშვებდა ფეიერვერკს? და რამოხდებოდა თუკი გაზაფხული დაიგვიანებდა.


ეს ჩემი მოკლე ისტორიაა. შეიძლება ჩანახატი ვუწოდოთ. ალბათ დადება იმიტომ მომინდა რომ ხვალ 1 მარია.შეცდომებისთვის ბოდიში.