''მე იმ სიყვარულის ნაწილი ვარ რომელიც არ არსებობს''.მეშინია რომ ჩემთვის ძვირფასი ადამიანები ჩემზე ადრე დატოვებენ აქაურობას.სჯობს პირველი წავიდე....მდინარეს ვგავარ თავის დინებას რომ არ წყდება და მდუმარედ მიყვება ,თუმცა ზოგჯერ კალაპოტს მოწყდება და უგზოუკვლოდ დადის,ვიკარგები ამ სამყაროში.ყოველდღე ვფიქრობ რომ ბოლოჯერ ვხედავ ჩემ საყვარელ ადამიანებს და ცამდე ბედნიერი ვარ დილით რომ ვხედავ მათ მომღიმარ სახეებს.როცა მათ ვეხები მგონია რომ ეს ბოლოა და ვცდილობ მთელი სიყვარული ვაგრძნობინო.მეშინია სულის ტკივილის,არმინდა ეს ცხოვრება .წასვლა მინდა ნეტავ შემეძლოს მაგრამ ისინი ხომ ჩემი სულის ნაწილები არიან და მთლიანობას ვქმნით.მინდა ზღვაში გავუჩინარდე და სამუდამოდ დავიკარგო მის მორევში.თავისუფლება მინდა .მეშინია ცივი ,უგრძნობი საზოგადოების.გზა აბნეული დავაბოტებ და მგონია რომ ბოლო დღე მაქვს და ვშორდები აქაურობას.მე არ ვარ ამ სამყაროსთვის შექმნილი,წამიყვანეთ სორს ძალიან შორს....ხალხი ცოცხლად მკვდრები მოძრაობენ,ისინი დიდი ხნის წინ მოკვდნენ მაგრამ არსებობას აგრძელებენ,გამიშვით არ მინდა აქ ......."- რატომ ვკვდებით?
- სიცოცხლეს რომ მნიშვნელობა ჰქონდეს". ჩემს თავთან სულ მარტო ვარ,არმინდა ვიქცე სტანდარტულ ადამიანად,უბრალოდ არ შემიძლია....
