უამრავი შიში არსებობს .
არც კი ვიცი , მერამდენე ჩანახატში ვწერ ამას .
გრძნობები გულის კედლებს ეხეთქებიან და არც კი ვიცი , რისი უნდა მეშინოდეს ;
ადამიანის დაკარგვის , მასთან დაახლოების თუ მისი შეყვარების .
ჩვენ ხელოვნების ნიმუშები ვართ სხვადასხვა ისტორიებით .
ადამიანებს ვერ ვივიწყებთ . უბრალოდ მათ სხვებით ვანაცვლებთ და ასე მეორდება დაუსრულებლად .
ზოგჯერ ისეთი ადამიანები გვავსებენ , რომლებიც გვეგონა , რომ ამას ვერ შეძლებდნენ .
ნებისმიერ ნარკოტიკზე ძლიერი მიჩვევა იცის ადამიანმა . ერთმანეთზე დამოკიდებულები ვხდებით და ისიც კი არ ვიცით , რამდენი ხანი გაგრძელდება მერყევი მდგომარეობა ჩვენს სხეულში .
მე არ მჯერა აკრძალვების . წესების . შავ-თეთრი ადამიანების .
მე რწმენას ქაოსში , ხელოვნებაში , მუსიკაში და გრძნობებში ვხედავ .
ბედნიერებისაც მჯერა . ჰო , ოღონდ სხვა ადამიანში ნაპოვნი ბედნიერების და არა საკუთარ დანაწევრებულ სულში ნაპოვნი პოზიტივს .
წერა გვანთავისუფლებს . ეს ყველამ ვიცით . და ყველას გვაქვს ნათქვამი . ერთხელ მაინც ...
გაზაფხულის მოსვლასთან ერთად უამრავი ადამიანის გაყინული გული გალღვა . ზოგს კი უარესად დაეტყო სევდა .
უარავინფრობის სევდა , ანდაც მათთან ყოფნით გამოწვეული უბედურება .
მე მომწონს საკუთარ ფანტაზიებში დაკარგული ადამიანები .
საკუთარ ილუზიებში დარწმუნებული ჰუმანოიდები .
ჩვენ მოგვწონს საკუთარ სხეულებზე სხვადასხვა დალურჯებები . ჭრილობები და ტკივილები .
ზედმეტ ყურადღებას ვაქცევთ სიზმრებს და სხვისგან მიღებულ სითბოს .
ზუსტად არ ვიცი ადამიანები რატომ მიდიან თუ დაბრუნებას აპირებენ . ვერც კი ხვდებიან , რომ აღდგენილი ურთიერთობა არ შეიძლება იყოს რეალური .
ადამიანები გვტოვებენ , კედლებზე წარწერები კი - რჩება . თანაც სამუდამოდ .
ვერ ავხსნით რატომ ვპატარავებით ნელ-ნელა . ვერც იმას ვუპოვით მიზეზს თუ რატომ გვინდა საკუთარ თავში ჩაკეტვა და ყვირილი . განსაკუთრებით ამოუცნობი რჩება ის ადგილი , სადაც არ ვიცით , რატომ არ შეგვიძლია ადამიანების გვჯეროდეს , როცა ეს ბედნიერებას მოგვიტანს .
ბუნდოვანია იმ კითხვაზეც პასუხი , რომელიც გვეკითხება თუ რატომ გვეშინია ბედნიერების .
არა , განა მომავალი ტკივილის გვეშინია , რომელიც ამ ბედნიერების გაქრობას მოყვება . ამ ტკივილის არ გვეშინია და მორჩით ილუზიებში ცხოვრებას .
ხელოვნების გატეხილი , დამტვრეული , ჩაძირული და მოპარული ნიმუშები ვართ .
ჰო , უამრავი შიში არსებობს
და
იმისიც მჯერა , რომ სადღაც სუნთქავენ ის ადამიანები , რომლებიც გვიპოვიან და იმ ჭაობიდან ამოგვიყვანენ , რომლშიც წლებია ვიძირებით .