ხდება ხოლმე, როცა განსაკუთრებული გრძნობა მეუფლება და თავი ყოვლისშემძლე, საკუთარი ბედის განმკარგავი მგონია. ეს სასიამოვნო გრძნობაა, თუმცა ხანმოკლე. უმეტესწილად კი ჩემი მდგომარეობა მელანქოლიურია. და ჩემდა გასაკვირად, ეს მელანქოლია მხიბლავს. მიზეზი ერთია, დეპრესიის დროს ვგრძნობ , რომ ოდნავ მაინც განვსხვავდები ადამიანებისგან და ფიქრის მაღალ საფეხურზე ვდგავარ.
ეჰ , ადამიანები, მაგრამ სანამ მათ გავაკრიტიკებ თუ განვიკითხავ, ან იქნებ გავლანძღავ კიდეც, საკუთარი თავის მანკიერებებზე უნდა ვისაუბრო.
მე და ეშმაკი ახლობლები ვართ. თუმცა მე ვჯობნი, იმასაც კი არ მოაფიქრდება ის , რასაც მე მოვიფიქრებ ხოლმე. თუმცა ჩემი ცოდვის სფერო ძირითადად გონებით შემოიფარგლება, რადგან ჯერ-ჯერობით ძალა შემრჩენია იმისა, რომ მზაკვრული გეგმების განხორციელების უფლება არ მივსცე საკუთარ თავს.
მოკლედ ცუდი მეგობარი, ცუდი შვილი, ცუდი დედმამიშვილი, ცუდი მოქალაქე და კიდევ ბევრი ასეთი „ცუდი“ ვარ. ამიტომ ზიზღს არა მარტო ადამიანების, არამედ საკუთარი თავის მიმართაც ვგრძნობ. თუმცა ეს დიდი ზიზღი ვერ წონის დიდ ეგოცენტრიზმს, ამიტომ ჩემი თავი თან მიყვარს და თან მძულს, უფრო მეტად, დამიჯერეთ, მიყვარს.
გარშემომყოფები კი მაღიზიანებნ. ზოგჯერ მათი ერთ გუნდად შეკვრის და ხრამში გადაჩეხვის სურვილიც მიჩნდება, მაგრამ ეს ზოგჯერ. ისე ძალიან კეთილი ვარ, რადგან თავ-პირს არ ვუერთიანებ ზოგ-ზოგიერთებს.
აი, არ ვიცი , შეიძლება ლიტერატურის გავლენაა, მაგრამ მათ რომ ვაკვირდები, ზუსტად ვხვდები რას რატომ აკეთბენ, და მათი იდიოტური სახეების მიღმა ყოველთვის ამაზრზენი სანახაობა იმალება.
ერთადერთი მიზეზი მათი გამოთაყვანებულობისა ისაა, რომ ფიქრის უნარი არ შესწევთ, რაც მე გადამეტებულად მჭირს. რომ არა ფიქრი, ამ მშვენიერ სამყაროს ნაგვის გროვად არ აღვიქვამდი, რომ არა ფიქრი ცხოვრების საზრისის უშედეგო ძებნას არ დავიწყებდი, რომ არა ფიქრი მარტოსულობას ვერ ვიგრძნობდი და მონათესავე სულის ძებნაში არ დავიტანჯებოდი.
ზოგადად, ჩემი ნაწერები ზიზღითაა აღსავსე. მაგრამ ყოველთვის კი არ ვფეთქდები ადამიანთ შემხედვარე. აი, დღეს ,მაგალითად, მშვენიერ ხასიათზე ვარ. სკოლას ვაცდენ ,რადგან ისტორიის გაკვეთილი არ ვიცი. დალახვროს ეშმაკმა ვერ ვიტან ისტორიას. შეიძლება მაინტერესებს , მაგრამ ჩემი ტვინის უჯრედები ვერ იმახსოვრებს , ვინ, რა , როდის დალაშქრა.
დილა მშვენიერია , ენერგიით მავსებს, შვრიის ფაფას შევექცევი და გავყურებ მტრედებს , რომლებიც გაურკვეველი მიმართულებით დაფრინავენ. გრანელისგან განსხვავებით არასდროს მდომებია ფრენა. ან შეიძლება ჩემმა გონებამ პირდაპირი მნიშვნელობით ფრენა მოიაზრა ტერენტის სიტყვებში და არა თავისუფლება. რავიცი, ზოგჯერ თავი ჭკვიანი მგონია, მაგრამ ჩემი შესაძლებლობები საპირისპიროზე მეტყველებენ.
თავისუფლებას რაც შეეხება, ეს ერთადერთია, რაც ღმერთთან ატოლებს ადამიანს.
ღმერთზე ლაპარაკს არ დავიწყებ, ან რა აზრი აქვს. ადრე ფანატიკურად მწამდა, თუმცა სულ ახლახანს ჩემი წარმოდგენები რელიგიაზე, სამღვდელოებაზე , უფალზე ნაცარტუტად იქცა, რამაც დაღი დამასვა და ვგონებ ეს უსაშველო დეპრესიაც ამის ბრალია.
საერთოდ , როცა გწამს ყველაფერი მარტივია, თითქოს მიზანი გაქვს ამ ცხოვრებაში, აი, იქ , სამოთხეში მოხვდე. ამგვარი ფიქრები, ჩემი აზრით, სამყაროს უარმყოფელია და გამორიცხავს იმას, რომ ამქვეყნადაც შეიძლება ბედნიერი იყო და სასუფეველი დედამიწაზევე შექმნა.
ჩემთვის ბედნიერება სულიერი სიმშვიდეა. აი, ეს სულიერი სიმშვიდე კი როგორ მოვიპოვო უკვე აღარ ვიცი