შენ უშაქრო ჩაი ხარ. მე - უფრო ტკბილი, ოღონდ ლიმონით.
ვერ გხედავ, მაგრამ ვგრძნობ, როგორ იღვრები ჩემში და ტუჩებზე ძალიან მაგარი, შავი, უშაქრო ჩაის მძაფრ გემოს მიტოვებ, რომელიც თუ არ დაამუღამე, ცუდად გაგხდის.
შენ ჩემი მუღამი ხარ.
ვერ გხედავ, მაგრამ გგრძნობ სისხლში, ნერვებში, ყოველ ამოსუნთქვაში. სუსტ ამოსუნთქვაში. ყველგან ხარ. ჰორიზონტის ყველა მხარეს, ჰაერის ყველა ფენაში, ყველა განზომილებაში, ყველა აგრეგატულ მდგომარეობაში... ყველაფერი ხარ.
ვერ გხედავ, მაგრამ შენს კოცნას ვგრძნობ ყელზე. ჩვენი სიჩუმის მიღმა ერთმანეთს დამთხვეული არეული სუნთქვებით შეკრულ უფორმო მელოდიას ვუსმენ და ვხვდები, სადღაც მაინც ვართ ერთად. შენს ხელებს ვგრძნობ წელზე. შენს ძლიერ და მუდამ თბილ ხელებს და მენანება ჩემი გაყინული ხელებისთვის. შენ კი არ მიშვებ. არ მიშვებ, სანამ ჩემს თითებს ბუნებრივი ფერი არ დაუბრუნდებათ. სიბნელეა ოთახში. მრგვლად დაჭრილ ფორთოხლის ნაჭერში გარედან შემოსული ლამპიონის შუქი აღწევს და ეს უფრო მეტია, ვიდრე სასწაული. საკუთარი ხელით მაჭმევ ფორთოხალს და მის შუშხუნა გემოს შენი თითების გემო დაჰკრავს.
მახრჩობ. მგუდავ. მწამლავ. მკლავ. ორივემ ვიცით ეს. ორივემ და მხოლოდ ჩვენ ორმა. არავინ სხვამ. მხოლოდ ჩვენ ორმა ვიცით, როგორ ვანადგურებთ ერთმანეთს და როგორ ყველაფრად გვიღირს მაინც ერთმანეთი და არაფრად - უერთმანეთობა.
მე შენ არ მიყვარხარ. არ მიყვარხარ. ზიზღს უფრო ჰგავს ეს ბლანტი გრძნობა და მაინც მინდა იყო სადღაც. სადღაც მაინც. შენ კი ყველგან ხარ. ყველა უჯრედში ერთი ნაბიჯით ვცდებით ერთმანეთს და მერე ტკივილამდე ვიწელებით, რომ ერთმანეთს მივწვდეთ იმ მილიმეტრების მანძილზე ათასობით კილომეტრს რომ უტოლდება ზოგჯერ. ჩვენ სხვადასხვა ვართ. კატასტროფულად სხვადასხვა და ვერაფრით ვეგუებით ამას. ძალა აღარ გვაქვს, კედლები ვამტვრიოთ. იოგები აღარ გვაქვს, დაწყვეტამდე რომ ვიყვიროთ, იქნებ როგორმე ხმა მივაწვდინოთ ერთმანეთს. არასდროს ისე ახლოს არ ვყოფილვარ საკუთარ თავთან, როგორც ახლა და არასდროს ისე შორს არ ყოფილხარ ჩემგან, როგორც ახლა. და მაინც მზად ვარ, საკუთარ თავს დავშორდე ოღონდ ვიცოდე, რომ შენც გადმოდგამ თუნდაც ერთ ნაბიჯს. გადმოდგამ, ვიცი.
არ უნდა შევხვედროდით ერთმანეთს. არ უნდა შევხვედროდით იმიტომ, რომ ასეთი ამბები არ უნდა მთავრდებოდეს. არ უნდა ვიმეტებდეთ დასამთავრებლად. აქ კი ყველაფერი დასაწყისშივე დამთავრებულია. დასასრულის შიში აკანკალებს ჩვენს ყოველ შეხებას და გვტკივა მერე. გვტკივა ორივეს თანაბრად. ჰოდა, არ უნდა შევხვედროდით. არ უნდა შეგვყვარებოდა კონიაით შეზავებული ჩაი, წითელი ღვინო და მანდარინი. არ უნდა დაგვეშვა.
უფლებას არ მაძლევ, დავსრულდე. მეუბნები, რომ პირიქით - მე არ გაძლევ ამის უფლებას. ჩვენი კავშირი მიჩვევით არ იწყება და არც მიჩვევით გაგრძელდება. ჩვენ უკეთესი მიზეზი უნდა გვქონდეს.
შენ ჩემი თვალები გიყვარს. მე - შენი ხელები.
შენ ჩემი სიმშვიდე გიყვარს. მე - შენი.
შენ ჩემი თმები გიყვარს. ჩემს თმებს - შენი თითები.
შენ სისწორე ხარ.
შენ სიმყარე ხარ.
შენ სიგიჟეც ხარ.
შენ არ არსებობ.