ყველაფერი იქედან დაიწყო, რომ ვერც კი მივხვდი, როდის დაიწყო ყველაფერი.
შენ არ შეგეძლო დაგენახა ჭინკები ჩემს თვალებში, მაშინაც კი, როდესაც უსიცოცოხლო გამომეტყველება მქონდა, ან ვყვიროდი..როდესაც ვტიროდი ან მაჯებზე ვიტყობდი ყოველ დღეს - „უშენო“.
შენ არ იცოდი, რომ მე ვიყავი თევზი, რომელიც ვერ დაეტია აკვარიუმებში, მდინარეებში, ზვებში, ოკეანეებში და შეძლო, მოთავსდა შენში.
შენ დღესაც არ იცი, რომ გამოვამტვრიე ყველა გალიის კლიტე, გადავუფრინე ცხრა მთას, ცხრა ზღვას, გავარღვიე ატმოსფერო და ვფრთხიალებ შენში.
მინდოდა დამეწერა შენზე და უსასრულობაზე ვწერდი.
მინდოდა დამეხატე შენ და ვხატავდი მკვდარ მცენარეებს.
მინდოდა ისე მყვარებოდი, როგორც არავის არავინ და მთელს ჩემს უსაზღვრო სამყაროს გასუნთქებდი შენ,უარაფრო ჰაერით მოწამლულს.
მე გადაგყვებოდი კიდეც, თუ დავინახავდი, რომ რამეში გჭირდებოდი.
შენ არ გტოვებდა თვითმკვლელობის სურვილი და საკუთარ თავს ჭამდი.ჭამდი და აღებინებდი მიწას.
შენ არასდროს გიფიქრია, რომ ვიღაცისთვის შეუფასებელი იქნებოდი. მე ვყლაპავდი ამ შენს სიტყვებს, ისინი მიწვავდნენ ყელს და ამ დროს, მინდოდა დამეკარგა ორივე ხელი, რომელსაც შენსკენ ჩასახუტებლად ვიშვერდი.
ხმის ჩაწყდომამდე ვუყვიროდი სივრცეს შენს სახელს.
სიმშვიდე,მხოლოდ სიმშვიდე გსურდა და მე არ გაძლევდი საშუალებას კბილებით დაგეგლიჯა საკუთარი ნერვები.
მიყვარდა შენი არანორმალური სიარულის მანერა,ათასებში რომ გამოგარჩევდა და შენი საუბარი, რომლის ნახევარი ჩემთვის გაურკვეველი იყო, რადგან ყოველთვის, როცა რაღაცას ამბობდი, მინდოდა მეცეკვა, შემექმნა მუსიკა და ავყოლოდი შენი ხმის ტემბრს.
მიყვარდა შენი დაღლილი თვალები და ვნატრობდი მათში გამომემწყვდია ყველაფერი, რაც გამაჩნდა. მინდოდა ერთხელ მაინც მეკოცნა მათთვის.
შენ არ ინებე ყოფილიყავი ჩემს თაროზე შემოდებული, მტვრის სქელ ფენიანი წიგნი და ვერ მთავრდები.
კედლებზე დავკიდე შენი თვალები..ხელები..და ჩამოვხსენი ყველა იმედი..
ჩემს გაყინულ და ბნელ ოთახში, შუაღამისას, გაყინული ხელებით ვწერდი წერილებს და გავდიოდი საკუთარი თავიდან. მოვდიოდი შენთან ოცნებით, გიკითხავდი მათ შენ - მორფეუსის საუფლოში გასულს, გკოცნიდი ცხელ საფეთქლებზე და გულით მჯეროდა, რომ
გეძინა მშვიდად.
მე შემეძლო მზე მეჩუქნა შენთვის, შენ გამომართმევდი მას და მეტყოდი, რომ არ ხარ ღირსი ასე მიყვარდე. მე ისევ შემზიზღდებოდა ჩასახუტებლად გამოწვდილი ჩემი ხელები და წავიდოდი, რათა მეათასედ მომეკლა თავი.
შიგნიდან მღრღნის მთელი სამყარო, მთელი შავ-თეთრი - შენ .
შენ ყველა ჩემი უძილო ღამე ხარ და გული მერევა როცა თენდება.
ძნელია მიატოვო მავნე ჩვევები და მეც შენ ვერ გეშვები.
შენამდე, სულ მეცინებოდა ადამიანებზე რომლებიც ერთმანეთით ბრმავდებოდნენ,ყრუვდებოდნენ და კარგავდნენ კონტროლს საკუთარ თავზე.. - უყვარდებოდათ.
შენ ანაბეჭდები დაამჩნიე ჩემს სულს და გრძელდები, გრძელდები...
ვერ გადაგიტან, შენ უნდა დარჩე.