მე ვარ სალომე, 15 წლის. ზოგისთვის ძაან ჩვეულებრივი, ზოგისთვის განსხვავებული. მაქვს სპორტული სტილი და ყოველთვის მაინტერესებს ის რაც ჩემთვის არ შეიძლება და საჭირო არაა რომ იცოდე. ნუ ჩემი ყველაზე საინტერესო თემაა ეგრედ წოდებული ‘ქურდული სამყარო’, რატომ მაინც და მაინც ეს? ალბათ იმიტომ რომ ამაზე ვაბშე არ მელაპარაკებიან, ან ალბათ იმიტომ რომ მართლაც ძალიან საინტერესოა. მე 5 წლის ვიყავი ოჯახი რომ ავტოკატასტროფით დამეღუპა. მას მერე მზრდის ჩემი ძმაკაცი, ჩემი დავითა. სწორედ დავითას გამო მაინტერესებ ეს სამყარო, რადგან დავითა "ქურდია" და სულ მაგ თემებშია. მას ყოველთვის დავყავდი რესტორანში ბიჭებთან ერთად სადაც გოგო მხოლოდ მე ვიყავი, და აქედან გამომდინარე სხვანაირი ტიპი გავიზარდე .... დავითა არის რაღაც საოცრება ტიპი, ყველა გოგო რომ მასზე გიჟდება. ყურადღებას არ მაკლებდა, მარტო არასდროს მტოვებდა. ის იყო ერთადერთი ადამიანი, რომელსაც ვენდობოდი მთელს ცხოვრებაში.
**************************
ზაფხულის ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო. ჩემმა კლასელმა დამირეკა და მითხრა რესტორანში ვიკრიბებით კლასი და გამოდიო. საღამოს 8 საათისთვის, როგორც ყოველთვის დაგვიანებით მივედი რესტორანში. შევედი თუ არა იქ ერთი ტიპი შემეჯხა, რაღაც საოცრება თვალები ქონდა, მწვანე, რაღაც უსასრულო . ნუ გავატარე და მივედი ბავშვებთან. მაგარი დრო ვატარეთ, ბოლომდე ვიკაიფეთ რასაც ქვია. ძაან დავიღალე ამ ხმაურში და გარეთ გამოვედი. ისეთი ლამაზი მთვარე იყო, რომ თვალს ვერ მოწყვეტდი, მაგრამ ციოდა, სიცივისგან იმენა მაკანკალებდა. უცებ ვიგრძენი, როგორ მომაფარა კაპიშონი ვიღაცამ. მივიხედე და ის ტიპი იყო ვინც შესვლისთანავე შემეფეთა .... დაახლოებით 2 წუთი ვიყავით ჩუმად. უცებ წამოიწია მთელი ძალით ჩამეხუტა და მაკოცა, ბენდენა მომხსნა, ხელზე გაიკეთა, და ყურში ჩამჩურჩულა-შენ ქურდის გოგო იქნები ანგელოზო, - და ადგილიდან აორთქლდა. ასეთი რამ არავის არ გაუბედავს ჩემთვი, იმიტომ რომ ყველამ იცნობდა დავითას და დავითა ჩემთვის იგივე მამა იყო. სახლში დავბრუნდი. რაღაც ძაან აბიდუბიაში ვიყავი, ჯერ კიდევ ვერ ვაანალიზებდი თუ რამოხდა, რაც დავითას არ გამოპარვია.
-სალო რა გჭირს ტოო რა როჟით ხარ გოგო? რამე მოხდა? (დავითა)
-არა ღადაობ? რა უნდა მომხდარიყო, ძაან დავიღალე უბრალოდ, წავალ დავიძინებ რა. (მე)
-ხო მიდი დაიძინე, ხვალ ჩემი პატარა ძმაკაცი მოვა ჩვენთან, ამერიკიდან ჩამოვიდა, და სრაზუ რესტორანში უნდა გავგაზოთ, ბიჭებთან ერთად, თან გაიცნობ და იმედია არ ჩამოგეძინება მაგიდაზე. (დავითა)
-ხო კაი წავედი რა.

მეორე დღეს საშინელმა თავის ტკივილმა გამაღვიძა. ცუდად ვიყავი. ავდექი დავითასთან გავედი.
-აუ დათ, ძალიან ცუდად ვარ და დღეს რომ არ წამოვიდე რესტორანში, ძაან გაგიტყდება?(მე)
-არა რა გამიტყდება ღადაობ ტო.(დათი_
-კაი მაშინ მე წავალ დავიძინებ ისევ(მე)
მაგრად ჩავეხუტე, ვაკოცე და ისევ დასაძინებლად წავედი. ამ თავის ტკივილს ემატებოდა იმ ტიპზე ფიქრი. ის იყო რაღაც სვა განზომილება, აი ისეთი იყო როგორი ტიპებიც ყოველთვის მომწონდა-მაღალი, შავი თმით და მწვანე თვალებით, ულამაზესი ცხვირითა და ტუჩებით, ძაან დასტოინი და რაღაცნაირად სტრანი, მაგრამ მასში ყველაზე მეტად მისი თვალები, მისი უსასრულო თვალები მომწონდა. მინდოდა მასში საათობით მეყურა. მისი თვალები თითქოს რაღაც უჩვეულოს მეუბნებოდა. ბევრს ვფიქრობდი ამ ადამიანზე მაგრამ შემდეგ ჩემს თავზე, თვითონვე მეცინებოდა, რადგან ამდენს ვფიქრობდი იმ ადამიანზე, რომელიც რამდენიმე წუთით ვნახე. ამ ფიქრებში ვიყავი გართული, როდესაც ჩემი მობილური აწკრიალდა.
-აუ გოგო შენ ყოველთვის ისეთ დროს როგორ უნდა რეკავდე როცა უკვე ძილს ვაპირებ? (მე)
-რაიყო გოგო სულ როგორ მეწუწუები. რომ გადაყევი დათის და ბიჭებს იქნებ ჩემთვისაც დაგეთმო დრო. მიდი ახლა გაემზადე და 15 წუთში ჩემთან. (ტასო)
ეს არის ჩემი მეგობარი ჩემი ტასო, რომელიც სისხლს მიშრობს. მიუხედაად იმისა რომ ცუდად ვიყავი აუცილებლად უნდა წავსსულიყავი თორემ არ მაცოცხლებდა.კაფეში მივედი თუარა თავისი ამბები მომიყვა, ტვინი ამხადა. შემდეგ მიხვდა რომ მართლა ცუდად ვიყავი და წადიო თვითონვე თქვა.სახლში მისულს იქ არავინ დამხვდა და ისევ დასაძინებლადბგავემართე. ღამე რაღაც უჩვეულო გრძნობამ გამაღვიძა. თვალები გავახილე და გვერით ის მწვანეთვალება ტიპი მეწვა. რაღაცის თქმას ვაპირებდი, ტუჩებზე თითი მომადო გამაჩუმა და ისევ ჩამჩურჩულა -ხომ გითხარი ქურდის გოგო გახდებითქო.
მე საწოლიდან წამოვხტი და დათუნასთან შევედი
-დათი ის ტიპი ვინაა და რას აკკეთებს ჩემს საწოლში, ჩემს გვერდიტ? (მე)
-კაი დაწყნარდი რაიყო ტოო ადგილები აღარ იყო და შენთან დაწვა მოხდა რამე? პირველი შემთხვევა ხომ არაა? ხო ისე გაიცანი ეს ნიკაა დადეშქელიანი. (დათი)
-დიდი ვინმეცაა.(მე)
-გოგო რაგჭირს შენ? ასეი არ იყავი. რამე მოხდა? (დათი)
-ადამიანები იცვლებიან, მიზზეზი კი რაღაც ან ვიღაცაა. (მე)
გამოვედი და ისე ჩემს ოთაში შევედი. დავწექი მაგრამ ვერ ვიძინებდი. ნიკაზე ფიქრები არ მშორდებოდა.რატომღაც რაღაცით მიზიდავდა ეს საზიზღარი არსება. ამ ფიქრში როგორ ჩამეძინა ვერ გავიგე. დილით გინების ხმამ გამაღვიძა. რომ გავედი ოთახში დათუნა და 5 ბიჭი დამხდნენ. უცებ ყველამ მე შემომხედა. დავითა გაგიჟებული მომვარდა და ბოლო ხმაზე მიყვირა
-საიდან იცნობ ლუკა გელოვანს და რატომ გიგზავნის ყვავილეს? (ათი)
-საიდან ვიცნობ ლუკა გელოვანს და რატომ მიგზავნის ყვავილებ? (მე)
-სალო უკვე ტვინს ტყ**ვ თქვი რახდება დავვბრიდავ ბო*იშვილივიყო. (მე)
-არავითარ ლუკა გელოვანს არ ვიცნობ. (მე)
შევედი ჩემს ოთახში , არასოდეს არ უყვირია ჩემთვის. ცოტახანში დათო შემოვიდა. ჩამეხუტა და მითხრა
-ვიცი ზედმეტები მომივიდა, პროსტა მაგ ტიპთან რამე რომ გაკავშირებდეს დედას მოვუ**ნავ. (დათი)
-რა ურთიერთობაზე მელაპარაკები აზრზე არ არ ვინაა. ან ვინაა მასეთი და რა დაგიშავა რომ ვერ იტან? (მე)
-სალო ხომ გითხარი ნუ კითხულობ იმას რაც საჭირო არაა შენთვის. ეს ქურდულთანაა დაკავშირებული და ხოიცი მაგ თემაზე შენ არ უნდა ილაპარაკო, გოგო ხარ., ისედაც იმაზე ბევრად მეტი გესმის ქურდულის ვიდრე შეიძლება. ახლა კი ადექი და ყავაა გააკეთე რა. (დათი)
მე გაბრაზებული გამოვედი და ყავის გაკეთება დავიწყე თან ვბურტყუნებდი - მერე რა რომ გოგო ვარ, რამოხდება ვინმემ რო მიპასუხოს ჩემს მიერ დასულ კითხვებზე. რაა ქირდად ხომ არ მოვინათლები. ? ეს ვთქვი და ნიკა მოვიდა. -მე მკითხე რაც გინდა, სანაცვლოდ კკ,ი ყავას გამიკეთებ. ხო ასევე ჯობია შეეგუო იმ აზრს რომ 2 კვირა აქ მომიწევს ყოფნაა.
****************************************
საღამოს სუფრა გავშალე და საჭმელად დავსხედით. ყველა ჩუმად იყო. სიჩუმე მე დავარღიე- აუ დათ შეგიძლია ხვალ სოფელში წამიყვანო? ოღონდ მარტტო მინდა ყოფნა იქ.
-კაი წაგიყვან ტოო. (დათი)
დილით ადრე გავიღვიძე, ტანაცმელი ჩავალაგე, მოვემზადდე, დათი გავაღვვიძე და წავედით. დამღლელი სიარულის შემდეგ, როგორც იქნა ჩავედით. მართლაც რა ლამაზი იყო იქაურობა. უზომოდ დიდი სახლი დიდი ეზოთი. ყვველაფერი დავალაგეთ და დათუნაც წავიდა. დავრჩი მარტო ჩემს თავთან. ყავა გავიკეთე და გარეთ ჰამაკში ჩავწექი. უცებ წვიმა წამოვიდა. წვიმდა ლამაზად, თითქოს ცა ტიროდა, თითქოს თავის დარდს მიზიარებდა. წვიმა ძალიან მიყვარს, როდესაც მარტო ვარ და წვიმს მაშინ მახსენდება ჩემი სევდიანი წარსული, ჩემი ოჯახი. ვტიროდი, ძალიან მციოდა. უცებ შეხება ვიგრძენი. ეს ნიკა იყო. ხელში ამიყვანა
-წვიმს. სახლში წავიდეთ პატარა ანგელოზო. (ნიკა)
სახლში შემიყვანა.
-მიდი გამოიცვალე სულ სველი ხარ არ გაცივდე./
გამოვიცვალე და მალევე მივედი ნიკასთან. ჩემი ბენდენა ისევ ხელზე ეკეთა.
-ნიკა ჩემი ბენდენა დამიბრუნე. ის მამამ მაჩუქა პატარა რომ ვიყავი. (მე)
-ამ ბენდენას მაშინ მოგცემ როდესაც ჩემს ცხოვრებაში აღარიარსებებ. ეს კი არ მოხდება. შენ ჩემი ანგელოზი ხარ, და ა,მაზე ხმა აღარ ამოიღო. მინდა იცოდე რომ თავს არასოდეს დაგანებებ და ლუკა გელოვანა თუ შეხვდები, მიწერ ან რამე მასეთს გააკეთებ, ჩემივე ხელით მიგიყვან მის საფლავთან. (ნიკა)
-შენ ვერაფერს დამიშლი. (ნე)
ვთქვი და გარეთ გავედი, მანქანა დავქოქე და ადგილს მოვვწყდი. ისევ თბილისში დაბრუნდი. დათისთან მივედი და ყველაფერი ვუთხარი რაცც ამ რამდენიმე დღეში მოხდა.
-მისმინე სალო, მე ყველაფერივიცი, ნიკა თავს არ დაგანებებს და ნუ ეცდები მის გასამწარებლად სხვას შეხვდე. შენც კარგად იცი, რომ თუ გიყარს ბოლომდე უნდა გაატრაკო. მითუმეტე შენ თვალებში გეტყობა, რომ ნიკამ ენი ცხოვრება შეცალა. შენ ის შეგიყვარდა. (დათი)
-მე ის შემიყვარდა. (მე)
-მეც უზომოდ მიყვარხარ ანგელოზო. აი ასე არ ჯობია? (ნიკა)

ნიკა მიყვარდა უსაზღვროდ, მის ღიმილზე და მწვანე თვალებზე, ყოველთვის რაღაც საოცრება მემართებოდა. ბედნიერები ვიყავით, მაგრამ რაღაც ყოველთვის გვიშლიდა ხელს. ერთხელ, ჩვეულებრივ სკოლიდან გამოვდიოდი, როდესა გარეთ ლუკა გელოვანი შემხვდა. არვიცი ეს ასე სრაფად როგორ მოხდა, მაგრამ უცებ ლუკამ ყელზე დანა დამადო და მითხრა:
-თუ ახლავე ცოლად არ გამომყვები, ყელს გამოგჭრი პატარავ. არჩევანი შენზეა. როგორ გირჩევნია? (ლუკა)
დანაზე ხელი ავუკარი, პირისპირ დავუდექი:
-შენნაირ არასწორ ტიპს ვაბშე როგორ ველაპარაკები მიკვირს.(მე)
და დავინახე, როგორ მოდის ნელი ნაბიჯით ნიკა. ჩემთან მოვიდა, მაკოცა, შემდეგ ლუკას მიუახლოვდა:
-ახლა აქ ხარ, ჩემს წინ და არაფერს გიშვები, მაგრამ დაიმახსოვრე 6 დეკემბერი, შენი ცხოვრება დამთავრდება ზუსტად 2 თვეში, ასე რომ ეცადე და იქნებ რამე კარგი საქმე გააკეთო. ახლა კი დროზე ნახ*ი აქედან. (ნიკა)
მე და ნიკა სახლში დავბრუნდით, სუფრა გავშალე. ნიკამ ლაპარაკი დაიწყო:
-დავით, მგონი უკვე დროა, რომ მე და სალო ჩემთან გადავიდეთ საცხოვრებლად. რას იტყვი? (ნიკა)
-რაც მტავარია, სალოს გვერდით მაგარი ტიპი ყავს, რომელსაც ბოლომდე ვენდობი. ეს კი სალომ გადაწყვიტოს, უკვე წამოვა შენთან თუ არა. (დათუნა)
-ხვალვე წავიდეთ. (მე)
-ოოოო მგონი უკვე დროა რომ ავღნიშნოთ. (დათუნა)
ასე დილის 6 საათამდე ვერთობოდით, ისეთი ამბავი იყო სახლში დედა შვილს რომ არ აიყვანდა ხელში. გათიშული მთვრალები, იმენა ტრუპები ვიყავით. მეორე დღეს ჩავალაგე საჭირო ნივთები და წავედით ახალ სახლში. ადგილზე მისვლისთანავე თვალები ისე გამიფართოვდა ნიკამ ხელები მომიშვირა თუ რამეა და გადმოგვარდა დაგიჭერო. სახლი იყო იმენაა რა. უზარმაზარი, სამი სართულით. დიდი ეზო უამრავი შავი ვარდებით. სახლის შიგნით, ოთახებზე ხომ აღარ ვლაპარაკობ. 2 ადამიანისთვის უზომოდ დიდი იყო. საკაიფოდ ვცხოვრობდით, სულ ხმაური იყო ჩვენთან, ხან ვინ მოდიოდა და ხან ვინ. ერთ დღესაც გავიღვიძე და ნიკა იქ არ დამხვდა. გახარებული ვიყავი რადგან, რაღაც უნდა მეთქვა მისთვის. შევედი მისაღებში. ოთახი სულ ჩაბნელებული იყო, იქვე სავარძელში ნიკა იჯდა, სიგარეტს ეწეოდა. დამინახა:
-მოდი ანგელოზო (ნიკა)
მივედი გვერდით მივუჯექი, ვაკოცე და ვუთხარი:
-მალე მამა გახდები. (მე)
ვერ ავღწერ ტიპს რა დაემართა, სულ ჰაერში მატრიალა, მკოცნიდა, მეხუტებოდა. რაღაც საოცრება დაემართა. ეს მართლაცსხვა თემა იყო, როცა აცნობიერებ, რომ შენს სხეულში, კიდევ ერთი სხეული იზრდება. ნუ რათქმაუნდა ესეც ავღნიშნეთ. ყველას უხაროდა, ყველა ბედნიერი იყო. მაგრამ დადგა 6 დეკემბერი.
***********
ნიკა უცებ გაქრა, მობილურს არ იღებდა, არავინ იცოდა სად იყო. უცებ ტელევიზორში აცხადებენ: დღეს 6 დეკემბერს, თბილისში მოხდა მკვლელობა, ნიკოლოზ დადეშქელიანმა, ცეცხლსასროლი იარაღით, გულმკერდის არეში დაჭრა ლუკა გელოვანი. დაზარალებული ადგილზე გარდაიცვალა, ნიკოლოზ დადეშქელიანს კი მთელს საქართველოში ეძებენ. ეს გავიგე და შემდეგ აღარაფერი მახსოვს. თვალები რომ გავახილე, საავადმყოფოში ვიყავი, ნიკა შემოვიდა და თქვა:
-სალო არაფერი თქვა, მესმის შენი. პოლიცია მეძებს, საქართველოდან უნდა წავიდე, უბრალოდ მითხარი მკვლელთან ერთად ცხოვრება გინდა? ბოლომდე იქნები მასთან ერთად? (ნიკა)
მე თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და ჩავეხუტე.
-აი ეს არის ყალბი საბუთები. უპრობლემოდ გადავალთ საზღვარზე, რუსეთში წავალთ, ყველაფერი მოგვარებულია, პროსტა არანაირი კითხვა არ დამისვაამ საკითხზე. ახლა კი წავედით. (ნიკა)
ლუკა გელოვანის მოკვლით, ნიკას და ლუკას სასტავს შორის ომი დაიწყო. გადიოდა დღეები, ცხოვრება ჩევულ რიტმს დაუბრუნდა, მეგობრების უმეტესობაც ჩვენთან იყო. მე როცა 9 თვის გავხდი, ექიმმა გვითხრა, რომ ტყუპ ბიჭებს ველოდებოდით და 13 ივლისს საკეისრო კვეთა უნდა გაეკეთებინათ.
ყველამ კარგად იცოდა, რომ გელოვანის სასტავი რაღაცას მოიმოქმედებდა, მაგრამ დრო გადიოდა და არაფერი ხდებოდა. გულის სიღრმეში კი ყველამ იცოდა რომ რაღაც საშინელი აუცილებლად მოხდებოდა.
გათენდა 13 ივლისი. საავადმყოფოში მივდიოდით. ჩვენი სასტავი მანქანაში ჩასხდნენ, მე და ნიკა კი ბოლოს გავედით. უცებ ატყდა ყველა მხრიდან ტყვიების სროლის ხმა და ჩემი სხეული საშინელმა ტკივილმა მოიცვა.
ნიკა დადეშქელიანი-დაიბადა 1997 წლის 15 იანვარს. თბილისში. გარდაიცვალა 20014 წლის 13 ივლისს.
სალომე გიორგაძე-დაიბადა 1999 წლის 24 მარტს. თბილისში. გარდაიცვალა 20014 წლის 13 ივლისს.
ნიკა დადეშქელიანი და სალომე გიორგაძე, თავის დაუბადებელ შვილებთან ერთად საუკუნო ძილით განისვენებენ.
ისინი გარდაიცვალნენ ხელიხელ ჩაკიდებულნი. ნიკას 9 ტყვია ესროლეს. 5 გულში, 4 თავში.
სალომეს 5 ტყვია ესროლეს. 2 მუცელში, 1 თავში, 2 გულში.