უცნაური გრძნობაა მონატრება, ერთდროულად სასიამოვნო, თან საშინლად მტკივნეული.. არაფერი შეედრება მონატრებას როცა სუნთქვაც კი გბეზრდება მის გარეშე..და როცა სიტყვები ვერაფერს ამბობენ, თვალები და ხელები ყვებიან გრძნობებზე ყველაფერს, სწორედ მაშინ როდესაც მონატრება შენს გონებაში ფესვებს იდგამს... და სიგიჟეში გადადის.და მაინც, რა მტკივნეული და ამავდროულად რა სასიამოვნოა როცა მთელი გონებით, გულითა და სხეულით ვიღაცას ეკუთვნი, რომლის გარეშეც მთელი დედამიწა ცარიელი გეჩვენება... როცა გიყვარს უსასრულობამდე არა ისე როგორც დიდებს უყვართ, არამედ ბავშვურად , გულწრფელად და გულუბრყვილოდ.. რომ წარმოიდგენ და თვალწინ დაგიდგება, ყველანაირი სურათის გარეშე.. მისი ყველა ნაქვთი რომ ზეპირად იცი.. მაგრამ რაც არუნდა ბევრი იკითხო, თუ როგორია მონატრება, ვერაფერს მიხვდები მანამ თვითონ არ აღმოჩნდები ოთახში მარტო, ჩაფიქრებული, იმის მოლოდინში თუ როდის ჩაეხუტები.
