მახსოვს...

,,მახსოვს“ - რამდენი რამის თქმა და დატევა შეუძლიამ ამ ერთ სიტყვას, ალბათ რამდენი წამი, წუთი და წლებია შენიღბული ამ ერთი სიტყვით... ბედნიერი ვარ, როცა ,,ბევრი“ მახსოვს მაქვს დაგროვილი. ხო, აი ასე ვბედნიერდები - დავჯდები სულელივით და მოგონებებს ვქექავ, ხან ცრემლი მომერევა თვალზე და ხან ღიმილი გამიპობს ბაგეს, რომელიც არაადამიანურ სიცილში გადამეზრდება ხოლმე, ეს მაშინ, როცა ჩვენ მოგონებებს ვიხსენებ, მეგობრებთან ერთად ჩადენილ სისულელეებს, ამოვატივტივებ ხოლმე დაბინდული გონებიდან და თვალწინ კადრებივით ერთი მეორეს ცვლის, თანაც ისეთი ზუსტად იმ დროს, დიდი ვერაფერია რომ არ არის და ხანდახან მნიშვნელობასაც რომ არ ვანიჭებთ, თუმცა რამდენ ნიშნავს მომავლისთვის ერთი დღის მოგონებაც კი... ვუფიქრდები და იმ დასკვნამდე მივდივარ, რომ მოგონებების შეგროვება თითქოს ჰობად მექცა, იმდენად შევეჩვიე უკვე ამას , რომ ახლა გაუცნობიერებლად ვინახავ ყოველ წუთს... ყოველ მომენტს, რადგან ვიცი დადგება ის სევდიანი დღე, როდესაც მოგონებები გამაბედნიერებენ., ისევ მიბიძგებენ რაღაც ახლის გაკეთებისკენ და არ მომცემენ მოდუნების საშუალებას... ალბათ სიბერეში ყველაზე ბედნიერი ვიქნები ამ მხრივ... ალბათ მილიონობით მოგონების აკინძვას შევძლებ თვალებს რომ დავხუჭავ, თუმცა უბედური ვიქნები მეორეს მხრივ, რადგან ჩემს მოგონებებს დააკლდებათ ის ბავშვური სილაღე, რომელიც სიცოცხლის სურვილს ახლა მიმძაფრებს...