და მე ვარ ვინმე გამოგონილი კაცი, ვით მგლოვიარე პერსონაჟი და მიგონებს ღმერთი, რამეთუ აღთქმა აღსრულდეს, მე კი ისევ განვაგრძობ ტანჯვას, რომელიც გაურკვეველი მიზეზით მიპყრობს და ამ ესეოდენ მშვენიერებას, სიმახინჯედ წარმომიდგენს. უზენაესმა სახელიც კი არ შემარქვა და ამიტომ ვარ გზააბნეული, ვით დანტე უსიერ ტევრში. ჩემი წამალი სიკვდილი მგონია, მაგრამ ისევ დაუღალავად დამჩხავიან ყორნებივით ეს ანგელოზები, ჯერ ადრეაო. ჯერ უნდა ეწამოო. და ისინი, ზეციური არსებები, აღარც ემბიენტს მიქმნიან და აღარც ჩრდილოეთის ნათებას. ასე მოისურვა ღმერთმა: მარტოდმარტო უნდა ავაშენო სახლი რეალობასა და არარეალობის შორის გავლებულ ზღვარზე. უნდა ავფოფხდე სიგიჟის მწვერვალზე და გავსხივოსნდე, მანამდე კი არაფერი გამაჩნია მუსიკისა და პროზის გარდა, რომ არაფერი ვთქვა მარტოობაზე, რომელიც უხსოვარ დროს დაქორწინდა ჩემზე. მე და მარტოობა, ყოველ ღამე დავსეირნობთ ერთ ვიწრო ქუჩაზე, სადაც კვლავ ვლანდავ ფერიებსა და წვიმის წვეთებს. მე და ჩემს უსახელო სატრფოს, აღარ გვაწვიმს, მხოლოდ სიცივე იმარჯვებს ჩვენზე როგორი თბილი ამინდიც არ უნდა იყოს და ამ ბურუსის ფონზე, კიდევ და კიდევ, კვლავინდებურად ვიკარგები ისე, რომ მერე ჩემს ბინასაც ვეღარ ვაგნებ. არადა როგორ მინდა მარტოობასთან ერთად შევხვდე ღამეს, სადმე უზარმაზარი შენობის სახურავზე, რომ კიდევ ერთხელ ვიხილო ირმის ნახტომი და მრავალი ამოუცნობი მფრინავი ობიექტი. ასე მინდა, მხოლოდ მე და ჩემი სატრფო, – მარტოობა. მერე კი, ერთ საუკუნიანი ღამის შემდეგ, აღელვებული შევხედავდი მზეს და ვიგრძნობდი, რომ მე ცოცხალი ვარ, რომ მე ყველასნაირი ვარ. მზის დისკო მოეფერებოდა მღელვარე ტალღებს, როგორც მე, – სიმარტოვეს. გავცურავდი ზღვაში და იქამდე დავედევნებოდი ჰორიზონტს, სანამ ბერმუდი კუნძულების ცენტრში არ აღმოვჩნდებოდი, მერე კი მორევს დამშვიდებული გავყვებოდი სადმე ქვესკნელში, ან მაღლა, უსასრულობაში და ვიხილავდი ყველა იმ თვითმკვლელს, რომლებმაც უკანასკნელად აბობოქრებული ტალღების წინაშე ამოისუნთქეს. მაგრამ ახლა სხვა დროა... ახლა ჩემს სახლში ვარ და თავს მახვევიან დემონები, რომლებიც მიყვარს თუ არა, – ვერ გამიგია.
ერთი დემონი კი უეჭველად მიყვარს, რომელიც მივლის და თავისი უამრავი საშინელი ქმედებით მასწავლის, რომ მე კარგი ადამიანი უნდა ვიყო. ო, როგორ მიყვარს და თან როგორ მძულს. მის გამო ყველაფერს დიდი სიამოვნებით დავთმობდი, რამეთუ ის ჩემს გამო ათასიდან ათასს მომაკვდინებელ ცოდვას ჩუქნის. ის ძალიან მაგონებს ანგელოზისა და დემონის ნაჯვარს. მასაც ვუყვარვარ, ვითარცა უზენაისს, – ქრისტე.
სხვა დემონებიც არსებობენ, რომლებიც ჩემით სარგებლობენ და იდიოტად მთვლიან. გიჟი ვარ, აბა რა, მე ხომ ისინიც ძალიან მიყვარს... თუმცა სიყვარულს ხშირად ანაცვლებს ეს გულისამრევი სიძულვილი. მათ არ ვუყვარვარ, ფრთიანებს და მახინჯებს, ვინაიდან, არაერთხელ მიხსენებია იდიოტი ვარ იდიოტებს შორის–მეთქი.
თვით ბინა კი, ჯოჯოხეთში მაქვს, სადაც გამუდმებით კლასიკური მუსიკა ისმის და მეც მინდა, რომ როიალზე გამაგიჟებელი მუსიკა დავუკრა. აქაც კი მოიძებნება კარგი ადგილები, სადაც უჩვეულო სიჩუმე მშვიდად განისვენებს. მაგრამ, ხედი არ მაქვს, მიწისქვეშეთში ვარ და ფანჯრებიდან არაფერი მოჩანს, გარდა ავის მომასწავლებელი სიბნელისა. ო, მართლაცდა როგორი სიბნელეა ჩემს გარშემო... ეს არის სიბნელე თვალით უხილავი და ენით აუღწერელი.
და მე ანგელოზიც მსტუმრობს, ოღონდ არა ხშირად. თავისი სამოთხიდან იპარება ხოლმე და მე მსტუმრობს, სადმე ქვესკნელში, ბოროტებისა და უწესრიგობის სამფლობელოში. და მხოლოდ ის არის, ვისაც არ ვექცევი შესაბამისად. დემონები შემყვარებია და თვით ანგელოზი, – ვერა. ის არის სხივი, რომელიც ნებისმიერ სურვილს დაუყოვნებლივ შემისრულებს. თითქოსდა ის არის ჩემი მშველელი, მაგრამ მე, უსიყვარულო გარდაცვლილი ლეში მას ვერ მივყვები, ვით თვით სიყვარულს, – იესო ქრისტეს და კერპთაყვანისმცემელივით გულში ისევ დეისტების ღმერთს დავატარებ, რომელიც არასოდეს ერევა მოვლენების განვითარებაში. და ეს ანგელოზი, რომლის თვალებში ყველაზე ლამაზი გალაქტიკა ჩანს, უკანასკნელად მეწვევა მაშინ, როცა ჯოჯოხეთის ცენტრში ვესვენები.
და როცა ჩემი გული ვეღარ გაუძლებს ტანჯვას, მე აღმომხდება სული და დავარღვევ აღთქმას, მანამდე კი სახრჩობელაში გავიხლართები და უკანასკნელ წერილსაც დავუტოვებ ჩემს დემონებს. ვეღარ გავუძელი–მეთქი ვეტყვი მათ, და დავამატებ: მე უკვე იქ ვარ.
ხელებს გავშლი და უდაბნოს ცენტრში ქვიშაში გავწვები, ვით სიცოცხლეში ზამთრის სუსხიან ღამეს, სადმე გორაკზე, თოვლში. ღამით, უდაბნოდან გარკვევით დავინახავ ირმის ნახტომს და რაღაც სასწაულის მეშვეობით, უზენაისი გამომიგზავნის ჩრდილოეთის ნათებას. ჩემი სული აღარ დაიღლვება უდაბნოს ყურებით და დავრჩებით მხოლოდ ჩვენ ორნი, კვლავინდებურად უსიყვარულოდ, – მე და მარტოობა. ვერ გავაანალიზებ, რომ მე მან სხვა პლანეტაზე გამაღვიძა და შესაბამისად დამავიწყდება უზენაესისთვის გადასახადი მადლობა.
მანამდე კი სახრჩობელაში უნდა გავიხლართო, რამეთუ სიკვდილი არის კარი, რის მიღმაც მოსვენება სულმოუთქმელად მელის.