ჩვეულებრივ გავიღვიძე მაგრამ ალბათ არც იყო ჩვეულებრივი დღე.
უბრალოდ მეც არ ვარ ჩვეულებრივი, არანორმალური ვარ, აი ასე ჩვეულებრივად ვაფრენ და არც მაწუხებს.
როგორი ვარ?
საშუალო სიმაღლის.
ცისფერი თვალებით,
ლურჯი თავით, და
შვი ტანსაცნმლით,
გიჟი ვარ და ვერ ვხვდები ხანდახან ნორმალურს როგორ ვემსგავსები არ ვიცი ალბათ იმდენად გიჟი ვარ რომ ამისთვისაც მყოფნის სიგიჟე, მიკვირს ადამიანები როგორ ან რატომ მემსგავსებიან, ქუჩაში მხვდებიან და მესმის მათი ჩურჩული
"დე ამ გოგოს ფერად მინდა თმა"
"აუ ასეთი თმა მინდა"
"ხომ შემაღებინებ ასე"
და კიდევ ვინ იცის, ადრე წითელი თმა მქონდა მაგრამ ასე არავინ გაგიჟებულა, ალბათ სიგიჟე უფრო მოსწონს ხალხს, შემდეგი ალბათ იასამნისფერი იქნება ან მწვანე, ბოლოს ალბათ ისევ შავი გახდება რა ვიცი არ ვიცი...
თქვენ ჩემს პაემნებზე არ გეცოდინებათ!
ბიჭებთან ერთად არა!! სიკვდილთან!
ხო გიჟი ვარ არა? ვიცი არ მინდა თქვენი თქმა.
ახლა ავდექი, ყავა გავიკეთე, დავლიე მაგრამ როგორც წესი ნახევარი დავტოვე, შავები აღარ ჩამიცვამს, ჯინსი, თეთრი კედები და თეთრი ზედა ჩავიცვი, თმა უბრალოდ შევიკარი და გავედი, მივდივარ და ვფიქრობ სად შევხვდე მას,
ადრე მდინარის ნაპირთან ვხვდებოდი და ხშირად ვსაუბრობდით, მაგრამ ახლა არ ვიცი სად ვნახო, ან რა ვუთხრა?
ალბათ იმიტომ რომ ეს არაა ჩვეულებრივი დღე.
მე ვარ:
საშუალო სიმაღლის
უკვე გრძელი თმით
და ლურჯი თავით
შავებით აღარ!
თეთრი ზედით.
ჯინსით და კედებით
აღარ ვიღიმი წყნარი სახით მივუყვები ქუჩას რომელიც მაღიზიანებს და რომელსაც ვერ ვიტან უბრალოდ მივდივარ, გზაზე უნდა გადავიდე, არ გამიხედავს ისე გავაგრძელე გზა მერე ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი, მესმოდა ყვირილი, ვიგრძენი როგორ იყო ხალხი შეგროვილი ჩემს ირგვლივ მაგრამ მერე ყველაფერი დამთვარდა,
ვერ ვხედავდი,
ვერ ვგრძნობდი
და არმესმოდა,
ვიცოდი რომ ერთ მშვენიერ დღეს ჩემი "პაემანი სიკვდილთან" ასე დამთავრდებოდა და ერთხელაც ის აღარ დამტოვებდა...