შენ, ყოველთვის ჩემს ქუჩაზე დადიოდი. დადიოდი და ათბობდი.. ჩემ ქუჩას იასმინიც კი დავარქვი. ჰო, შენი სახელი, რომ მეკითხობოდნენ სად ცხოვრობო ვპასუხობდი იასმინის ქუჩაა.. სადაც სიწყნარე, მყუდროება და სინაზე სუფევს არ გეცოდინება-მეთქი შენ. უცნაურობა შენთან ასოცირდებოდა. ვერ ვიგებდი, ახლაც ვერ ვიგებ როგორ შეგეძლო ყოფილიყავი წყნარი და ამავდროულად ქაოსური. ყოველთვის აგვიანებდი და თითქმის გზაში წესრიგდებოდი. გიყურებდი როგორ გეჭირა საბუთები კბილებით და იწესრიგებდი შენს წითელ თმას.. მიუხედავად იმისა რომ ყოველ დილით გაცილებდი სამსახურში ჩემი სახლის წინ მდგარი არასდროს მესალმებოდი, უცნაური იყავი. არც გვერდით იყურებოდი, მაგრამ როგორც კი გაივლიდი ტუჩის კუთხეს კბილებით აწვებოდი. მაგიტომ გქონდა, ალბათ, ყოველთვის წითლად შეფერილი კვალი კბილებისა. გულში მლანძღავდი, დარწმუნებული ვარ თვალმოუშორებლად რომ გიყურებდი ქუჩის ბოლომდე, მაგრამ ბილწი არაფერი მიფიქრია, უბრალოდ მომწონდა შენი ქალური, საქმიანი მანერა. შენს გრძელ ყელზე შემოხვეული გამჭვირვალე, ვარდისფერი შარფი, მუდამ ზურგზე რომ გადაქონდა ქარს მისი ბოლო. ისე, რამდენჯერმე ვიფიქრე შენთან მოსვლა, მაგრამ მივხვდი რომ არ ღირდა. გავართულებდი ყველაფერს. ვიცი, შენზე დამოკიდებული გავხდებოდი. ყოველდღე დამჭირდებოდი და ალბათ.. არ ვიცი რა იქნებოდა მერე, მაგრამ არ იქნებოდა ის რაც ახლაა. იცი?! ყვავილები გიყიდე. მინდვრის ყვავილები. პატარები და ნაზები, მაგრამ არ მომიცია შენთვის. ახლაც საყვავილეშია. არ ვიცი სადამდე გასძლებს, მაგრამ გული დამწყდება ჭკნობას რომ დაიწყებს. გაქრება ამ ყვავილების სუნი ჩემს სახლში. ისე, ერთ დღეს შენი სუნიც გაქრება ამ ქუჩაზე. უფრო სწორად მე გავქრები. ჰო, იასმინ მივდივარ. წერილს გიტოვ ჩემს კართან. ვიცი, უჩვეულოდ მოგეჩვენება ჩემი არ ყოფნა სწორედ ამიტომ თავს ვალდებულად ვთვლი იასმინ, და გემშვიდობები, მაგრამ დროებით თუ სამუდამოდ არ ვიცი. და მაინც.. დროებით იასმინ!
