აღარ ვიტირებ...
ჩასახვის საწინააღმდეგო აბივით მივიღე ცხოვრება, ჯერ ყელში გადავუშვი, ვეცადე ის ბურთი, მტკივნეულად რომ ფხაჭნიდა ყელს, გამექრო, მერე კუჭში გავუშვი, მთელი შეგრძნებები გავაწყალე, გულის კიდესთან ავიმღვერი და უკან ამოვიღე...
ვერგანაყოფიერებული კვერცხუჯრედივით მოვწყდი ადგილს და იქ, უკან ვეღარ ვბრუნდები. სამყარო ზედმეტად ტრიალებს ჩემთვის, რომ საწყისს დავუბრუნდე...
ძალით შეწყვეტილი ორსულობასავით, უეცრად დამიცარიელდა სული...
დავკარგე თავი...
ვინ ვარ... რა მინდა... რატომ?
ვწევარ და ვცდილობ გავიღიმო, თავს დავირწმუნებ, რომ დღეს თუ არა, ხვალ მაინც შევძლებ, ხვალ მაინც არ გავიღიმებ ძალით და ეს გაღიმება არ დაემსგავსება იმ აბს, შიგნიდან რომ გისპობს სიცოცხლის, აყვავების უნარს.
აი, ხვალ გათენდება და მე ისევ ავდგები საწოლიდან, ბედნიერი სახით, გავიხედავ ფანჯრიდან და ჩემსავით ღიმილგადაყლაპულ, ნააბორტალ ადამიანებს, ქალებს თუ კაცებს, გავაყოლებ თვალს და გამიხარდება, რომ ამ სამყაროში მარტო არ ვარ, რომ სადღაც გვერდით ქუჩაზე, ან კედლის იქითა მხარეს, ან პლანეტის მეორე ბოლოში კიდევ არიან ჩემისთანა ღიმილგადაყლაპულები და რუტინა აღარ დაემსგავსება სასჯელს.
რთულია გრძნობდე და აღიქვამდე განსხვავებულად და გააგებინო, ეს ყოველივე მათ ვისაც ღიმილი არასოდეს გადაუყლაპავთ.