როდესაც შენს გულში ტკივილი შემოიჭრება რომელთან გამკლავებასაც ვეღარ შეძლებ მაშინ მიხვდები,რომ ცხოვრებამ იმდენი რამ დაგიშავა რომ უბრალოდ სუსტდები და ბრძოლისსურვილიც ნელ-ნელა გიქრება.აღარ შეგწევს ძალა , რომ შეეწიმააღმდეგო და ბოლოს მაინც დანებებას გადაწყვეტ,რადგან მიხვდები რომ მეტი აღარ შეგიძლია.ნელ-ნელა შეეჩვევი ამ ტკივილთან ერთად ცხოვრებას,თუმცა ხანდახან ისე მწარედ შეგახსენებს თავს,რომ გინდება იკივლო,იწივლო რათა ტკივილი შეიმსუბუქო თუმცა ხვდები,რომ არც ეს გშველის.ბოლო ძალა გამოცლილი დაეხეთქები ლოგინზე და ცრემბელს მისცემ გასაქანს,იმიტომ რომ სხვა არც არაფერი შეგიძლია.შენ ვერასდროს შეძლებ შეაჩერო სიკვდილი,ვერასდროს შეძლებ დააბრუნო დრო უკან.ტკივილი უბრალოდ მთელი ცხოვრება შენი მეგზური იქნება და თავს არასოდეს დაგანებებს.შენც ასე უსუსური მარტოდ-მარტო დაჯდები და ისევ დაიწყებ წარსულის გახსენებას ,იმ წარსულის გახსენებას როცა არ იცოდი რა გრძმობა იყო საყვარელი ადამიანის სიკვდილისგან გამოწვეული ტკივილი და სუნთქვა გეკვრება,ვეღარაფერს გრძნობ,გარდა შენს ირგვლივ გამეფებული სიჩუმისა რომელიც უფრო და უფრო გტკენ,მოსვენებას არ გაძლებს და გაგრძნობინებს რომ შენ მარტო ხარ და ვერავინ შეძლებს შენს დახმარებას.
