თითის ბალიშით ქუთუთოებს ვეხები.
კანი რბილი და თბილია. მოძრაობს.
შენ თვალებს ახელ და იყურები.. ჩემს მიღმა.
ჩემს მიღმა კედელია, კედელზე ფოტოები, ფოტოებზე კი წარსული.
შენ იქ ცხოვრობ, ზღვისპირა სახლში, სადაც გქონდა გრამაფონი და Pink Floyd-ის ყველა ფირფიტა. გესმოდა ტალღების ხმა და სიჩუმე.
შენ არ იყავი ბედნიერი, არც უბედური, არაფერი.
იყავი სიმშვიდეში და ეს იყო ნამდვილი.
- ჩაი მომიტანე!
მე ვდგები და სამზარეულოში გავდივარ. წყალი მალე ადუღდება, მე კი შენს ფინჯანს ვერ ვპოულობ. ლურჯი იყო, დიდი და ფორთოხლისფერი სფერო ეხატა, როგორც ზაფხულის ცას ეხატება-ხოლმე ჩამავალი მზე. დამშვიდობებასავით ლამაზი და სევდიანია დაისი. ყოველთვის და განსაკუთრებით მაშინ თუ გათენების გეშინია.
ვერ ვპოულობ, ამიტომ ჩვეულებრივ თეთრ ფინჯანში გიმზადებ ჩაის და შენთან მომაქვს. ფანჯრის რაფაზე გპოულობ, ფარდის უკან. სადღაც სივრცეში იყურები და ვერ ხედავ ასე ახლოს ხის ტოტებში გაჭედილ მზის სხივებს. ვეღარ ხედავ.
ვერ ვბედავ შეგეხო. ფარდას ვაფარებ და ფინჯანს მაგიდაზე ვდგამ.
მე ვისკის ბოთლით სავარძელში ვეშვები, სიგარეტს ვუკიდებ და ფარდის მიღმა გხედავ, როგორც აჩრდილს. ვერ ვხვდები რატომ არ აღებ ფანჯარას და რატომ არ იკლავ თავს.
თვალებს ვხუჭავ და ველოდები რაღაცას. რაღაცას მაინც, მოძრაობას, ხმას, კივილს, სუნთქვას.
არაფერი..
ბოთლის ნამსხვრევით ვისერავ კანს. მტკივა და მომწონს. სისხლს ვისკის გემო აქვს. მინდა გაგასინჯო. უნდა მოგეწონოს. უნდა შემომხედო და მიმიღო შენში. ისევ.
ფარდას ვწევ და ტუჩებზე დასერილ ხელის გულს გადებ. შენ თავს ატრიალებ და ცდილობ ისევ ჩემს მიღმა გაიხედო. არა. არა!
- ენით! მიდი!
ხაოიანი კანი ჩემს ჭრილობას შიგნიდან ეხება და ტრანსში მაგდებს. შენ თვალებში მიყურებ და მე მხედავ. გინდა სისხლისგან შენში დავიცალო. ვიცი.
მოპირდაპირე ფანჯარაში ბავშვს ვხედავ. გაშტერებული უყურებს ჩვენს ეროტიკას და ხელისგულს ეფერება.
- შეხედე!
მე და შენ ბავშვს ვუყურებთ.
სამივეს მოგვწონს.