- მე ძალიან ბევრი სიტყვა მინდა გითხრა. ძალიან ბევრი სიტყვა. მაგრამ ვერ ვპოულობ...

თვალები დახუჭე თეთრო მოხუცო, მე შენს წინ ვზივარ, იმ თეთრი კაბით,რომელიც არ უნდა ყოფილიყო ასეთი ვრცელი,ასეთი მოთეთრო... და ვტირი შენთან ერთად. მე მომწონს შენი ნაოჭები ხელებზე, მაკვირვებს შენი თვალების სილამაზე და ვეფლობი მაგ ტკბილი ხმის ყოველ ბგერაში... ვის არ უტირია, ყველა ტირის, ისიც კი ვისაც ცრემლები არ მოსდის, ისიც კი, ვინც ტირილს არ იმსახურებს.
შემომხედე, ნუ გრცხვენია შენი ცრემლების, მე გიერთდები, აქ, შენი საწოლის წინ ვარ ჩაფლული, ვეჭიდები მის საფეხურს და მეც გიერთდები. შეხედეთ დედამიწას, ჩვენ ნუ გვიყურებთ, ამ წუთას ერთი ემოციით გავერთიანდით.

იმ თეთრ კაბაზე,რომელიც არ უნდა ყოფილიყო ასეთი ვრცელი და მოთეთრო, ცრემლის წვეთებს ვითვლი.
ალბათ გრძნობ ჰაერს,რომელიც მე შემოვუშვი შენთვის, აღარ დავაცადე სქელ ფარდას მისი შეკავება. იქნებ იმასაც ხედავ,როგორ დარჩა ყველა კარს იქით და როგორ შემოგრჩი ხელში მხოლოდ მე... მინდა გამიგო, ისე როგორ წლების წინ გამიგე, როცა ხელებში მომაჩეჩე ჩემთვის საოცნებო თოჯინა,იასამნისფერი კაბით. ახლაც გამიგე ჩემო სითბოვ, რატომ დარჩა ყველა იქ სადაც არავინ არ უნდა იყოს. შენკენ მოისწრაფვის ყოველი სხეული, მე კი არ ვუშვებ. მინდა გამიგო,რადგან ეგოისტურად მინდა მიყვარდე. მე ვიყიდე წუთები მომავლისგან და ეს წუთები მხოლოდ ჩვენ გვეკუთვნის. ეს ჰაერიც მე შევუკვეთე რამდენიმე საათის წინ და არავის აქვს უფლება ისუნთქოს. ეს მე გავაუქმე საქორწილო სამზადისი,ზუსტად ახლა, მაშინ როცა ბეჭდები თითებს ეხებიან,რომ შენ მიმესაკუთრებინე. აქ არავინ არ არის,იმის გამო რომ მე ბევრი ვიწვალე ამ ყველაფრისთვის. და ახლა შენ გხედავ...

ვერ მესაუბრები, მაგრამ ჩვენი ხელები ორ საუკუნეს აერთიანებს.
რამდენი წელი გავიდა, შენს გულს ოდნავი ტანჯვაც არ შეხებია და ახლა, როგორ ახერხებ მიყურო ასე დაუნანებლად, ასეთი ნატანჯი სახით. სად გამოვტოვე შენი გულისტკივილი, მითხარი, იმ წუთას რომელ სისულელეს ვითვისებდი... სად ვიყავი მაშინ,ჩემო სითბოვ,შენ რომ ტკივილები გიტევდნენ.
ამიტომ ვარ ახლა, შენს წინ დაჩოქილი, თეთრი, ცრემლებდაწვეთილი,ვრცელი კაბით და სინდისი მკლავს.

დღეს ჩემი ქორწინების დღეა, მე კი წუთებს ვითვლი დასრულებამდე.
არ დახუჭო თვალები, შეხედე, რა საოცარია სამყარო... გაიხედე გარეთ, მოწითალო მზის სხივები ედება ჩვენი საწოლს და გთხოვს არ წახვიდე.
მაშინ მტოვებ,როცა შენი ლამაზი ნაოჭები ჩემს სიცოცხლესაც უნდა ალამაზებდეს, უნდა მხედავდე, უსამართლობაა არ დამინახო, ამ თეთრ,ვრცელ კაბაში...

მე ცრემლებისგან შევკერე ეს საათები.
მე ვუყურე შენი თვალების სამუდამო დახუჭვას.
მე შევძელი ვყოფილიყავი ძლიერი და შენთვის ქსოვილი გადამეფარებინა.
მე დაგიტირე,შენ კი შემქმენი.


ჩვენი საათები ამოიწურა.
არადა მე... ბევრი სიტყვა მინდა გითხრა... მაგრამ... ვერ ვპოულობ...