იმედი ყოველთვის მქონდა.
ოღონდ შენი, თუ შენი დაბრუნების იმედი ვერ ვხვდებოდი.
ახლაც ვერ ვხვდები.
საშინელი ემოციურობის გამო მთელი მეზობლები თავზე დავიხვიეთ ჩვენი უკანასკნელი ჩხუბის დროს.
კატასტროფა იყო.
სრული კატასტროფა.

იმ სამაღამოს ჩემი არც ერთი წამოსროლილი სიტყვა არ მახსოვს, მითუმეტეს შენი.

იმ საღამოს სახლიდან წამოვედი.
წესით კაცები მიდიან ხოლმე ჩხუბის დროს, მაგრამ ჩვენ ხომ არასტანდარტული "ოჯახი" ვიყავით?

იმ საღამოს ოჯახი დაინგრა, რომელიც 2 ცოცხალი და 2 დაღუპული წევრისაგან შედგებოდა.

იმ საღამოს მონასტერში წავედი, მიუხედავად იმისა რომ დიდი მორწმუნეობით არ გამოვირჩიეოდი.

რამდენიმე დღე დავრჩი. დავცარიელი ყველაფრისაგან. ვხვდებოდი ,ჩემი ადგილი იქ არ იყო.
მაინც ვერ ვიგრძენი ჩემში ღმერთის არსებობა.
ვერ ვეწამე.
ვერ დავინახე.
ვერაფერი ვერ შევცვალე ჩემში.
თბილისში ისევ ისე გაგრძელდა ყველაფერი. როგორც შენ გაცნობამდე იყო, მაგრამ ახლა უკვე არსებობდი.
მენატრებოდი.
მჭირდებოდი.
მეტირებოდი.
მეცინებოდი.
მეიმედებოდი.
და ყოველ წამს მეფიქრებოდი.
ვერაფრით ვიგდებდი ფიქრებს თავიდან.
სულ, სულ შენზე ვფიქრობდი, მაგრამ საშინლად ამაყი ვიყავი.
ჩემი პრინციპები ყოველთვის პირველ ადგილზე მეყენა. სწორედ ამიტომ თითქმის არასდროს ვყოფილვარ ბედნიერი. და მთლად დამშვიდებული.
მაგრად მაინტერესებდა რა იყო ჰარმონიულობა, მაგრამ ვერ ვეწამე ჯერ-ჯერობით.

ჩანთაში შენი ნაჩუქარი სუნამო ვიპივე. ფლაკონს შენი თითის ანაბეჭდი ეტყობოდა და ნელა შევახე ტუჩები.
სველი კოცნა დავუტოვე შენ რომ იცოდი ისეთი. მერე ჩემ თავზე გავბრაზდი და ბოთლი იატაკზე ვისროლე. გატყდა. ყველაფერი კი სუნამოს სუნით გაიჟღინთა.
ოთახი..
კედლები..
იატაკი..
მე..
ყვე-ლა-ფე-რი
ამ სუნში შენ გპოულობდი.
შენ, გიყვარდა ეს რაღაც გრილი სუნამოს სუნი, მაგრამ ახლა სულაც არ იყო გრილი, პირიქით იმდენად ძლიერი იყო სუნი უჰაერობა ვიგრძენი.
მერე ვერაფრით ვერ მოვსპე ამ სუნამოს სუნი ამ სახლიდან თუ თუ ჩემი ნესტოებიდან არ ვიცი. არც ერთხელ დამირეკავს შენთვის ისევე როგორც შენ, მაგრამ ვერ ვეგუებოდი უშენობას.
ვბრაზდებოდი შენზე.
გადაბმულად ყოველ ღამე ჩვენი მოგონებები ტრიალებდა სიზმარში.
არ ვიცი რატომ ვგიჟდებოდი შენზე.
შენ ხომ ისეთი არაფერი იყავი. არაფერი გქონდა ისეთი. არაფრით გამოირჩეოდი.
პირიქით, ძალიან ჩვეულებრივი. ძალიან ტიპური.
ძალიან, ძალიან იყავი, რა?!
არაფერი იყავი უბრალოდ მავსებდი.
მეც, ძალიან ჩვეულებრივი მომაკვდავი
ძალიან ტიპური,
და ალბათ ყველაზე ემოციური ვიყაბი და ვარ.

ბევრ რამეს ვნანობდით ერთად..
ახლა ალბათ ცალ-ცალკე, ან მხოლოდ მე.

მერე დამირეკე ვერ ვიტყვი მოულოდნელად-მეთქი რადგან გელოდებოდი.
შეხვედა მთხოვე.
გავიფიქრე პრიციპების დედაც და არ ვიცი რატომ, მაგრამ დაგთანხმდი.
იმედი მქონდა.
კაფეში შეგხვდი.
მიყურებდი და ხმას არ იღებდი. მიმტანმა გოგონამ ყავა რომ მოგვიტანა მხოლოდ მაშინ მკითხე რამდენი კოვზი შაქარი მინდოდა. მანდ გაქრა იმედი. მივხვდი რომ აღარ გახსოვდი.
დაგავიწყდი.
გადაგქართული.
არადა ჩვენი ორ წლიანი თანაცხოვრების მანძლზე ყოველ საღამოს შენ მიკეთებდი უშაქრო ყავას.