ჩემო რობერტ!
ახლა 1871 წლის 10 დეკემბერია ჩვენითვე ვზივარ აგიზგიზებულ ბუხართან ჩვენს სარწეველა სკამში და ვცდილობ წარმოგიდგინო ახლა აქ რომ იყო რას გავაკეთებდით რითი ეცდებოდი ჩემს გამხიარულებას შენ ხომ ვერ იტან როცა ცუდ გუნებაზე ვარ 10 დღე და 7 საათია უკვე გასული რაც არ მინახიხარ ჩვენს ოთახში ისევ შენი სუნამოს სურნელი დგას ამიტომაც ვტოვებ იშვიათად ამ ადგილს მენატრები! თითქოს სახლი მიყუჩდა აღარავინ აღარ დადის ხმაურით და ცხოვრებაც წესრიგიანი მეჩვენება ყველა დღე ერთი და იგივეა მე კი არ მიყვარს მოწესრიგებული ცხოვრება მე შენ მიყვარხარ შენი არეულობით ხმაურით იუმორით რომელიც 10 დღეა თვალითაც აღარ მინახია გთხოვ დატოვე ყველაფერი და წამოდი გთხოვ დეკემბერში ჩვენს თვეში მარტო ნუ დამტოვებ ნეტავი შეგახედა ჩვენს ფანჯარას ზუსტად ის ჩუქურთმები გაუკეთებია დეკემბრის ყინვას შენ რომ მაჩუქე პირველ პაემანზე ახლაც ხომ ჩემია რობერტ?! ვერავის დავუთმობ ამ სილამაზეს! ყველაფერი თეთრია ჩვვენს ბაღში. დამძიმებული ბუჩქებიდან მძიმე თოვლი ვივა კვლავ გადაუღებლად ბარდნის მიჭის გამოსახულების გარჩევა ლამაზია ძალიან ლამაზი.
და აი კვლავ იგივე შეგრძნება მუცლის არეში,მგონი გრძნობს,რომ შენ გწერ მასაც ენატრები რობერტ მე ვიცი,რომ დაბრუნდები დრო დეკემბრის ბოლომდე გაქვს ჩვენი თვის ბოლომდე
მიყვარხარ ოლივია.