26//06/2016 16:36

ალბათ, დღეს იმაზე მარტო ვარ, ვიდრე აქამდე ვყოფილვარ.
შუადღის თითქმის ხუთი საათი, ბეთჰოვენის მთვარის სონატა, დღიური და კალამი.
დღეს ჩემი თავიც არაა ჩემთან.
ასე მარტო ვარ, ნუ გიკვირთ…
ვერ გაიგე?… არაუშავს,ბედნიერი ყოფილხარ…

ეს ნაწარმოები სულში შემოდის...ჩამითრია.

მაგიჟებს.
მეორედ ვუსმენ, მაშინ შედარებით პატარა ვიყავი,დაახლოებით ხუთი წლის, დეიდაჩემი უკრავდა.
დღეს ისევ პატარა ვარ, 15 წლის…
მას შემდეგ 10 წელი გავიდა.
გესმით?

10 წლის შემდეგ გამახსენდა,
ნეტა რად მინდა?
მგონი ვკვდები… ან იმდენად მარტო ვარ,რომ მეტი აღარ შემიძლია.
ღმერთო რა მჭირს?! ვამბობ ,რომ არავინ არ მინდა მაგრამ ვწუწუნებ რომ ახლა მარტო ვარ. სულ ასეთი გაურკვევლობა გვაქვს მე და “მე”-ს.
მას ადამიანები სჭირდება...სიცილი,გართობა,ხალხმრავლობა უყვარს…
მე… მე მარტო ყოფნა მირჩევნია, კალამი და დღიური. მეტი არაფერი. ყველასგან შორს ყოფნა მინდა.
ხალხი მომბეზრდა.
ვერ წარმოიდგენთ როგორ ვეღარ ვიტან ამ ხალხს,ადამიანები მძულს. ხო მძულხართ,მიზეზი? ამას რა ნამუსით კითხულობთ?
მგონი არც თქვენ გეხატებათ ესენი გულზე,ხო? მაგრამ,რას იზამთ , მაინც ყველასთან ხართ...მარტოობის გეშინიათ.

ეჰ.
ხო ვიცი,ფიქრობთ,რომ დეპრესიული,გიჟი მოზარდი ვარ, მოდას აყოლილი ანტისოციალური თხუთმეტი წლის გოგო, ხო ასეა?
ეჰ.
ცდებით…
კარგად ვარ, იმდენად კარგად რომ ადამიანები არ მჭირდება. არ მჭირდება ხალხი რომელიც პირში მიცინის,ზურგს უკან მჭორავს. არ მჭირდება ხალხი რომელიც ჩემში მხოლოდ ცუდს დაინახავს.არ მჭირდება გესმით?
ეჰ.
დღიურო,მხოლოდ შენ გესმის ჩემი.


კარგად ვარ, იმდენად კარგად რომ არ მჭირდებით.
ადამიანები არ მჭირდება.
მხოლოდ მე,კალამი და დღიური.
მორჩა.

26/06/2016
16:56