1450წ,პარიზი

"უაზროდ დავხეტიალებ პარიზის ქუჩებში,მცივა...ძალიან მცივა,მაგრამ სახლში მისვლა არ მინდა.მეშინია,ისევ ჩხუბი,ისევ სისხლი..მზულს სიცოცხლე..უკვე ერთი კვირა ღამეები ასე გამყავს.ჩემს თავს ვეკითხები: რა დავაშავე?ალბად რამე ისეთი რატომაც ასე ვისჯები,ალბად ისეთი რამ რითაც დავიმსახურე ოჯახის უნდობლობა,სიძულვილი..ბევრჯელ მინატრია ცხოველად ყოფნა,მარტო,სრულიად მარტო სამუდამოდ."
თოვლს.მოზრდილი ფანტელი ნაზად ეცემა მარიანის თმას.მარიანი- ის ულამაზესი გოგო იყო,უბრალოდ ყურებით ვერ დატკბებოდი :წაბლისფერი თმა,ჭაობისფერი მწვანე თვალები,მაღალი,გამხდარი..უბრალოდ მშვენიერი ქალი.ცხოვრებისგან უარყოფილი სრულიად უმიზეზოდ.
იმდენი იარა ტყეს მიადგა..საშინელს..საშინელი არსებებით,ხმით,მაგრამ ვერ იგებდა,გაციებული ყურების გამო.
"მგონი დროა,მგონი დროა დავტოვო ჩემი ოჯახი,მათ დიდი ხნის წინ დამკარგეს.მე მათთვის აღარ ვარსებიბ,მაღ დიდი ხნის წინ დამკარგეს.მე..მე უბრალოდ წავალ" და შევიდა ზამთრით გაბოროტებულ,გაციებულ,გათოშილ ტყეში..იარა და შუაგულ ტყეში აღმოჩნდა..უკან დასაბრუნებელი გზა აგარ იყო..ტოვლს მისი ნაბიჯები ამოევსო..ყველა გზა გადაჭრილი იყო,მხოლოდ წინ უნდა ეარა,მხოლოდ და მხოლოდ წინ..ფაფუკი თოვლი თანდათან იყინებოდა,დიდ ლოდებს შეჰპარვოდა სიცივე,მოტეხილან,მობუზულან..
"ახლა რა გავაკეთო..ღმერთო ასე უბრალოდ?ასე უბრალოდ გავათავო სიცოცხლე?"უკან მიიხედა და უნიმედობა დაინახა,დაინახა გულქვა,თოვლით დაფარული ტყე.მიტრიალდა და გზა განაგრძო,უცბათ გაყინულ ქვაზე ფეხი დაუცდა,დაეცა და გონება დაკარგა...