ერთხელაც გაიღვიძებ და გაუცნობიერებლად დავიწყებას მიეცემი .. ისევე როგორც შენი წიგნის ძველი,გაყვითლებული ფურცლები... გვერდები რომლებიც არავის ჭირდება... ’’მთავარი გმირიც’’ კი სადღაც უკვალოდ ქრება ... ’’ცა ქუდად , დედამიწა კი ქალამნად’’აღარ მიაჩნია , შენ საწინააღმდეგო პოლუსი ხდები... ’’წვერიან კაცთან’’ მუდმივ ’’სიმბიოზურ’’ აღსარებას ჰგავს შენი ცხოვრება და მერე იაზრებ რომ სივრცეში ხარ გამოკიდებული და იმ ზაზუნასავით გინდა წინ წაიწიო , ჰორიზონტი გადალახო , ერთ ადგილზე რომ ტრიალებს მოძრავ დისკოში .. თუმცა მაინც აქვს იმედი,ილუზია რომ წინ მიიწევს... ოდესღაც მეც მქონდა იმედი, იმედი რომელიც შემოდგმომის ფოთლებივით გახუნდა..მოწყდა ტოტებს და მძიმე ფიფქებივით დაეშვა დაბლა ,სადღაც შორს ...უძირო ოიდიოზურ ორმოში , ოცნებების სასაფლაოზე.ყველა იმედი , ოცნება , ყველა ’’კოშკი’’ თავზე გენგრევა, ისევ იწყებ პირადი ’’აღსარების’’ წერას და ცდილობ საკუთარი თავის ’’საუკეთესო ვერსია’’ იპოვო... თუმცა ავტორს ხომ საკუთარი თავიც კი აღარ ეკუთვნის.. მან ის მთავარ გმირებს გადაუგდო საჯიჯგნად, გასაგუდად. ხელოვნებისთვის მოღვაწეს გინდა ყველა დემონი გამოუშვა გარეთ ... კალმით შეებრძოლო ყველა პრობლემას მაგრამ... დაუწერელი კანონია რომ მარტივად არაფერი არ ხდება ცხოვრებაში ... ალბათ დროა ადგე ,დატოვო აწ უკვე ’’ვადაგასული თავი’’ , გამოიჯახუნო კარი და ’’სხვა თავში’’ გადასახლდე... კალამი,ბლოკნოტი, წიგნები , ალბათ ეს 3 რაღაც შეგრჩება აღსასრულისკენ მიმავალს , სადაც დაგხვდება მთავარი წარწერა : ’’იმედები და ოცნებები დატოვეთ გარეთ’’.. კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ჯოჯოხეთში ..