ოდესმე გიფიქრიათ როგორი იქნებოდა თქვენი სიკვდილი? ალბათ არა. ადამიანები იმდენად ეგოისტები ვართ რომ ყოველდღიურ ცხოვრებაში თავს არ ვიღლით უსარგებლო ფიქრებით, არც ლოცვით ვკავდებით ,მაგრამ აი მაშინ როცა მიქელა მოგვიკაკუნებს და წასვლის დრო დგება, მხურვალედ ვიწყებთ ლოცვას რომ ამ ბედკრულ ქვეყანაში კიდევ დავყოთ სიცოცხლის რამოდენიმე წელი. თქვენ შეიძლება არა მაგრამ მე ხშირად მიფიქრია როგორი იქნებოდა ჩემი სიკვდილი. შეიძლება გიჟიც კი მიწოდოთ მაგრამ ხშირად წარმოვიდგენდი თავს სხვადასხვაგვარი სიკვდილის გმირად. აი მაგალითად როგორი ვიქნებოდი მაშინ როდესაც ზღვა გამორიყავდა ჩემს უსულო სხეულს. წარმოიდგინეთ ცხოვრებისგან დაღლილი ნაპირს მიუყვები სიკვდილი გინდა კლდის პირას დგახარ და გასცქერი ზღვის ტალღებს, რომლებიც კლდეს ეხეთქებიან და თითქოს გიხმობენ, შენ კი ბედნიერი ხტები მათში და ეხუტები მათ. წამიც არაა საჭირო რომ ტალრები იტაცებს შენს სხეულს, ხელებს აფართხალებმაგრამ უკვე გვიანაა. პირს აღებ პანიკაში ცავარდნილი და გრძნობ როგორ ავსებს შენს ფილტვებს წყალი, აი დასასრულიც. სულ რაღაც წუთები და შენს უკვე სულგაცლილ სხეულს ტალღები იტაცებს მორჩა გული გაჩერდა.
ან როგორი ვიქნები მაშინ როცა სამართებელს დავისვამ ხელზე და გადახსნილი ვენებიდან სისხლის ნთხევას ვუყურებ. ცხოვრებით უკვე ამდენად დაღლილს ერთადერთს ვთმობ რაც აღარ დამიბრუნდება.. სიცოცხლეს... სიკვდილი კი ნელა მოდის ჩამავლებს კლანჭებს და გამაქროლებს. ვგრძნობ როგორ მიხურს მაჯა თითქოს შანთს მადებენ მაჯაზე. დაჭრილ ვენას საგულდაგულოდ ამოწვავენ და შემდეგ მარილს მაყრიან ზედ. სიკვდილის დადგომამდე კი ვფიქრობ, უკვე იმდენად ეგოისტი გავხდი რომ არც მიფიქრია როგორი იქნება ჩემი ახლობლებისთვის უჩემობა. სხვა თუ არაფერი ჩემი უსარგებლო სიცოცხლის მოსპობით პარალელურად დედასაც ვკლავ. თუმცა ბოლომდე ეგოისტი მაინც დარწმუნებიული ვარ რომ დედას გაუვლის... ეს მხოლოდ ფიქრებია მე წამით შევდივარ თვითმკვლელების ფსიქიკაში და ვცდილობ ფიქრში მაინც გავითავისო ის გრძნობები რასაც ისინი განიცდიან სიკვდილამდე... ფიქრებიდან გამოსულს კი თვალწინ საზარელი, საშინელი რეალობა მეშლება თვალწინ. უკვე იმდენი ხანი დავყავი ამ ცოდვილ დედამიწაზე რომ ჩემთვის ძვირფასი ადამიანი გამომეცალა ხელიდან დღეების მონაცვლეობასთან ერთად ვგრძნობ რომ უკვე აქ არარავარ საჭირო... თუა დრე სიკვდილზე მხოლოდ ვფიქრობდი და ამით ვიკავებდი თავს ახლა დარწმუნებული ვარ იმაში რომ ეხლა მე ეს რეალურად უნდა განვიცადო. იმდენად საზარელია რეალობა რომ მისთვის თავლის გასწორებას ვერ ვახერხებ... ვხუჭავ თვალებს და მრავალლგზის ნაფიქრი წარმომიდგება თვალწინ... დროა... მე უნდა წავიდე.. აქამდე არასდროს მესმოდა თვითმკვლელების ახლა კი სწორედ ასეთი უნდა გავხდე , ვაცნობიერებ რომ იქ მელოდებიან სადაც ახალი გზა მაქვს. ჩემი სულის ნაწილი მელოდება მასთან უნდა წავიდე. აქ კი ვტოვებ ძვირფასს დედას ვტოვებ... ისეთი სიკვდილით ვაპირებ მიძინებას რომელზეც არასდროს დავფიქრებულვარ... სანახავად და სანუგეშებლად მოსულ ძმაკაცებს ვეუბნები რომ წავიდნენ მალე დავეწევი ამ დროს კი მიტოვებულ შენობაში შევდივარ თოკს ჭერზე ვკიდებ და სკამზე ავდივარ, ყულფში თავს ვყოფ თუ არა მთელი ცხოვრება თვალწინ მიდგება, ვხედავ დედას მაინც მგონია რომ ის გაუძლებს, ვხედავ დას და ვიცი რომ ტკივა მაგრამ ესეც გაივლის და ბოლოს ვხედავ გვირაბის ბოლოს ნათელს ახლა მილიარდჯერ დარწმუნებული ვთვლი რომ მეი იქ სხვა განზომილებაშ მელოდებიან. სკამს ფეხს ვკრავ და წამში მთელი სიმძიმით ვეკიდები თოკს, რამდენიმე წამში ვაცნობიერებ რომ შეცდომას ვუშვებ დაბრუნება მინდა დედასთან მინდა, მინდა ისევ მომეფეროს და თავისი პატარა ბიჭი მიწოდოს, მინდა დავბრუნდე მაგრამ გვიანაა ვგრძნობ როგორ მიგუბდება ჯერ ერთი ნესტო მერე მეორე შემდეგ ყურები, კისერში სასტიკ წვას ვგრძნობ თითქოს ნაკუწ ნაკუწ მაგლეჯენ კანს და მინდა დასრულდეს. აი დასასრულიც... გული არარ ცემს , სხეული დედამიწაზეა სული კი ცაში... მორჩა.... მე იქ ვარ სხვა განზომილებაში აქედან შორს....



ეძღვნება 17 წლის გიოს რომელიც დროზე ადრე წავიდა ამ ქვეყნიდან