დგახარ სარკესთან , უყურებ საკუთარ თავს, არ იცი ვინ ხარ, საიდან მოხვედი ან საით მიდიხარ, მაგრამ იცი ,რომ გინდა დარჩე ისეთად , როგორიც ხარ. შენს თავს აძლევ პირობას, რომ არ დაუშვებ ვინმემ შენი მიზნები შეცვალოს. იცი ,რომ ყველა სამართლიანად არ მოგექცევა ,მაგრამ უყურებ შენ წინ მდგარ ადამიანს და ხვდები , თვითონ უნდა იყო ისეთი, რომ სხვებმა შეგიყვარონ და დაგაფასონ . ხუჭავ თვალებს, ცდილობ შენს გულში მოათავსო სამყარო , მაგრამ ხვდები , რომ ცარიელი ადგილიც დაგრჩა და გეშინია აქ ბოროტებამ არ დაისადგუროს. გახსენდება ყველაფერი ,კარგიც და ცუდიც, უეცრად ახელ თვალებს და გახსენდება ის , რაც არ უნდა გაგხსენებოდა. გინდა დაინახო ადამიანი , რომელიც უსასრულოდ გეყვარება , თუმცა შენ ხვდები , რომ ის ცხადშიც ნახე და ვერ დაიჭირე წამი, რომელიც გაგაბედნიერებდა. უეცრად ადამიანი , რომელიც სარკიდან მიყურებს მეკითხება :
-რაზე ან ვიზე დარდობ? რა საჭიროა ამდენი ფიქრი ? არ შეგიძლია უბრალოდ იცხოვრო?
ბევრი რამ მადარდებს მეგობარო, მაგრამ ამ წუთას ის , რომ წამები არ წყვეტენ სვლას. სარკეში იყურები , რაღარ მომენტში ხვდები ,რომ ეს ცხოვრება ამაოებაა, დროის უსასრულო, უწყვეტი სვლა, რომელსაც არ ადარდებს შენი განცდები და მისწრაფებები . გრძნობ უდიდეს ტკივილს, თითქოს ამაოდ გადის ჩვენი ცხოვრება .ხშირად მდომებია გაჩერებულიყო დრო , მაგრამ არასდროს მინატრია სწრაფად გასულიყო წუთები . სამწუხარო ის კი არ არის , რომ საათები მალე გადის, ორშაბათის მალე მოდის და ზაფხულიც მალე მთავრდება . სამწუხარო ისაა, რომ ერთხელაც დრო იმაზე სწრაფად გავა , ვიდრე ველოდებით . ყველაფერი დამთავრდება და უკან მოსახედათაც აღარ გვეყოფა დრო. მივხვდებით , რომ შეგვეძლო გვეცხოვრა უფრო აზრიანად და ყოველი წამი გამოგვეყენებინა. დაგვწყდება გული ,რომ ვტოვებთ იმათ ,ვინც გვიყვარს , მაგრამ შევხვდებით მათ , ვინც ურო მეტად გვიყვარდა . მოვიკრებთ უკანასკნელ ძალებს და მაგრად ჩავეუბღაუჭებით სიცოცხლეს, თუმცა ის აღარ მიგვიღებს უკან , რადგან ჩვენი დრო ამოიწურა და ახლა სხვებმა უნდა იცხოვრონ .წასვლის დრო რომ დადგება, მივხვდებით როგორ გვიყვარს , თუნდაც ის კენჭები ჩვენს ეზოში რომ ყრია. უფრო მეტად დავაფასებთ ადამიანებს და შევიყვარებთ . დაგვწყდება გული ,რომ ვერ ავისრულეთ ოცნებები და აღარ შეგვიძლია მივაღწიოთ იმ მიზნებს , ბავშვობაში რომ დავისახეთ. მივხვდებით შეცდომებს და მოვინდომებთ გამოსწორებას ,მაგრამ რამდენიმე წამი ამისთვის ნამდვილად არ გვეყოფა. ამიტომაც უნდა ვიჩქაროთ , თუკი რაიმე ღირებულის შექმნას ვაპირებთ .
- და მაინც, რატომ ვუშვებთ შეცდომებს , რომლებსაც ზუსტად ვიცით რომ ვინანებთ? რატომ ვყვირით მაშინ , როდესაც გაჩუმება სჯობს?
ჩვენ ასეთები შეგვქმნა ღმერთმა და ამიტომაც ხდება ყველაფერი ეს. ან იქნებ უკეთესები შეგვქმნა , მაგრამ თვითონ გავიუბედურეთ თავი? უცნაურები ვართ ადამიანები. ყოველ წამს ვეძებთ სიმშივიდესა და ბედნიერებას, მაგრამ ხშირად გვავიწყდება, რომ იგი ჩვენ გვერდითაა. მთელი ცხოვრება ვეძებთ ადგილს, რომელიც გვეყვარება . ვპოულობთ , მაგრამ მაინც არ ვრჩებით იქ სამუდამოდ . ვეძებთ ადამიანს , რომელის ჩვენი სულის ნაწილი გახდება, საბოლოოდ ვპოულობთ , მაგრამ მაინც არ ვართ მის გვერდით . ვაშენებთ სახლს, სადაც ბედნიერები ვიქნებით, მაგრამ მაინც არ ვცხოვრობთ იქ . აი რატომ ვართ უბედურები.
-ამ ყველაფრის შემდეგ როგორღა ვართ ბედნიერები? რას ვებღაუჭებით?
ეს ყველაზე საინტერესო რამაა. ჩვენ რასაც ვებღაუჭებით მეგობარო , იმას იმედს ეძახიან .პატარა ნაპერწკალია , რომელიც მომავალს უფრო ნათელს ხდის . იმედი ყველაზე ძვირფასი რამაა. აბა წარმოიდგინეთ , რა შეედრება იმ გრძნობას,რომელსაც ზამთრის სუსხში წარმოშობილი აზრი შობს -„ მალე ისევ გაზაფხულდება .“ როგორი სასიამოვნოა იმის გაფიქრება , რომ მზე კვლავაც ამოვა, მდინეარეები ისევ იჩუხჩუხებენ და ბულბული კვლავაც დგავატკბობს თავისი გალობით.
-და თუ არ შეგვიძლია შევაჩეროთ ეს ლამაზი წამი?
თუ არ შეგიძია შეაჩერო მომენტი , ცუდად მაინც ნუ დაასრულებ მას. გახადე ყოველი წამი განსაკუთრებული . არ აქვს მნიშვნელობა სად იქნები , მთავარია ბედნიერი იყო.