ეს მერამდენე ზაფხულის ღამე გაცივდა ჩემთვის. უკვე მერამდენე ღამე იყო , რაც დამივიწყე , რამდენმა ტკივილმა და ცრემლმა დაგვაშორა და გვატკინა გული. ისევ უმუზეზოდ ჩაფუქრებული იქ სადღაც მასთან ერთად ათევდი ღამეს. . მეკი გელოდი როდის შემიმხედავდი ძველებურად , გამიღიმებდი , ჩამეხუტებოდი და მეტყვოდი: ნათო , ესეც გაივლის.....მაგრამ არა შენ იქ იყავი მასთან , შორს და გიხაროდა.
იმდენად მიჭირდა ჩემოდნის გამოღება მისი გახსნა და ჩაბარგება , კისერზე მისი სიმძიმე მაწვებოდა . ვიცოდი ვერსად წავიდოდი , ვერავინ გამიღებდა კარს და ვერავინ შემიფარებდა მაგრამ , აქ მასთან და ამავდროულად უმისოდ გაჩერება დიდი ტკივილი ტანჯვა , და უიმედობა იყო.
ჩემოდანზეც კი ჩვენი ინიციალები აწერია , რამდენი სიყვარულით მათქვამი სიტყვები და რამდენი სითბო ახსოვს ამ უსულო ნივთს.
ისიც კივერ შეამჩნიე , როგორ ჩამოვედი კიბიდან , წინ დაგიჯექი და გითხარი,, მივდივარ, . უსიტყვოდ ვერ წავიდოდი გული უფრო, მეტკინებოდა და მთელი ცხოვრება გამტანჯავდა.
- მივდივარ, გტოვებ .... ტუმცა არა მარტოს. ეს მე მივდივარ მარტო , სულმარტო სულიდან ხორცამდე მარტო, გრძნობების გარეშე , ემოციებ წართმეული , გონება შეშლილი, და უიმედოდ. თუმცა უგოლოდ რადგან გონებ შეგიყვარა სულმა და ადამიანიბამ. მივდივარ .... გშორდები რადგან აგარ ვარსებობთ , მე აღარ გამაჩნიხარ, ისევ მას ეკუთვნი , მისი ხარ სულით და გონებით , მე აღარ მიკავშირდება შენი არცერთი ფიქრი, ოცნება და , რეალობა. გტოვებ თუმცა , მიტოვებული მევრჩები,
- ნუ წახვალ დარჩი....
- რიათვის?! გიყურო , როგორ მშორდები ცივსები , მეკი ვბერდები მივდივარ შორს , უზომოდ შორს მაგდებ და , ჩემს მაგიერ სხვას უხმობ.
ვიღუპები.......
ვიღუპები.......
ვიღუპები........
- თუკი გიყვარდა , რატომ დათმე ,?! რატომ მოხვედი ჩემთან ?!,
რატომ....?
რატომ....?
რატომ.....?
- მიყვარხარ....
- გიყვარდი ..... ძველად ძალიან ძველად.... შენ აღარ იცი მე რა მახარებს , აღარ გახსოვს რამიყვარს, ის აღარ იცი მე როგორ მძინავს, როორ ვსუნთქავ , შენ დაგავიწყდა მეროგორ მიყვარს ნოემბერი 17 ნოემბერი.... შენ დაივიწყე წვიმა , მე , როგორ მიყვარს წვიმა.
შენ დაგავიწყდი , ის გაიხსენე , მისი გაიხსენე, და ახლიდან შეიყვარე.....
მეკი მახსოვხარ , ვიცი აულ ვიცოდი და მეცოდიბება , როგორ იღიმი, როგორ გიჩნდება შუბლზე ნაოჭები, როგორ იცინი და როგორ სუნთქავ . შენ სუნი ვიცი, შენი კისერზე დაბერი ძარღვი ვიცი , შენი ბავშვივით წოლა ვიცი... თვალებზე , რომ კოცნა გიყვარს ვიცი, შარვლის ქამარს , რომ გვერდით იკრავ ვიცი, მე ისიც მახსოვს როგორ გიყვარდი, .
იცოდი თმაზე შეხება , რომ არმომწონდა და მიკაპზე მკოცნიდი. მე მახსოვს შენი ჩუმი ნაბიჯები , ვარდებს რომ მიმალავდი, მე ვიცი შენი სიყვარული.და მშურს მისი , რადგან ვიცი ის მარტო არ იქნება . მას ეუოლები , მეკი უსულოდ უგილოდ ვრჩები. სისხლს მაცლი , რადგან იქაც შენხარ, ვიცი გამიშვებ რადგან არ გენანები. არაფრად გიღირვარ. გაღიზიანებ. გაგიჟებს ის რამაც შეგატვარა ჩემი თავი. შენ რაგიჭირს ის გყავს....
- ნუ შემომხედავ ისე წავალ. არასდროს გამიხსენო , რადგან ვიცი რომ ვიგრძნობ... გიგრძნობ
მატკინე.....
გამწირე....
მიმატოვე....
დამეწავედი......
ქუჩაში ნოემბრის 17 იდგა და ცა წვიმის წვეთებად იცლებოდა . მასველებდა , მტორავდა , და მეუბნებოდა : აწი დარჩები დაღუპული...
დავრჩი 17 ნოემბრის წვიმიან ქუჩაში სულ მარტო უშენოდ. უსხვისოდ და უჩემოდ.........
მე მხოლოდ ის ვიცი , რომ დავიღუპე ,
დავიღუპე....
უშენოდ მე დავიღუპე ...
იშენოდ დავიღუპე