არც კი ვიცი, როგორ დავიწყო.. :„ძვირფასო პემბე!“, „საყვარელო წიგნის გმირო!“ ან, უბრალოდ“გამარჯობა, ქალბატონო პემბე!
ჰო, მგონი ასე უფრო მისაღები და მოსახერხებელი იქნება თქვენთვისაც, და ჩემთვისაც. პირველ რიგში, უნდა ავღნიშნო ის ფაქტი, რომ დედა ნეიზს თქვენთვის და თქვენი ტყუპისცალი დისთვის, შესანიშნავი სახელები დაურქმევია.

ვარდისფერი ბედისწერა და საკმარისი მშვენიერება.

გიკვირთ, უცხო ადამიანმა რომ ამდენი იცის თქვენზე, ხომ ასეა, ქალბატონო პემბე?
დღეს დილით რომ გათენდა, ვიფიქრე და უეცრად აზრი მომივიდა გონებაში, საყვარელ პერსონაჟს მივწერ ჩემ განცდილ გრძნობებს მის ცხოვრებასთან დაკავშირებით-მეთქი. მოვუყვები, თუ რას ვგრძნობდი ყოველი ფურცლის წაკითხვისას, ყოველი მისი ნათქვამი ფრაზის თუ უმნიშვნელო სიტყვის დროს..
და მაინც, ხომ არ ფიქრობთ, რომ გავკადნიერდი, ასე შინაურულად რომ მოგიხსენიებთ?! თუ ასე ფიქრობთ, მინდა იცოდეთ, რომ წამითაც არ გამივლია გულში თქვენი წყენინება.
უბრალოდ მინდოდა, თქვენთვის ჩემი აზრი გამეზიარებინა. და რჩევაც მომეცა.

ცოტა უსიამოვნოა, დამეთანხმებით, შენზე შედარებით უმცროსისგან შენიშვნების და რჩევის მიღება. თუმცა, დღეს სამყარო ისეა მოწყობილი, პატარებისგან ვსწავლობთ ჩვენ და ჩვენგან სწავლობენ პატარები.
ვიღაც იტყვის, გიჟიაო, რადგან პერსონაჟის რეალური არსებობის სჯერაო. მაგრამ, მოდით, აბა გულზე ხელი დაიდეთ, და ისე თქვით, რომ თქვენი საყვარელი პერსონაჟი არ არსებობს!

არ არსებობს ის წუთები, რომელიც მისი ცხოვრების კითხვაში გაატარე. არ არსებობს ის წამები, როდესაც მისი თითოეული მოქმედება გულთან ახლოს მიიტანე, განიცადე, შეიგრძენი და მის ადგილას საკუთარი თავი წარმოიდგინე..
მიდი, და თქვი! რომ ყველაფერი, რისიც გჯეროდა, გწამდა, და აღმერთებდი, გამოგონილია..

ასე, რომ.. ქალბატონო პე-მ-ბე! მე მჯერა თქვენი არსებობის, და იმისიც მჯერა, რომ ეს წერილი თქვენამდე მოაღწევს. წერილი ყოველთვის პოულობს თავის ადრესატს.

იცით? დღესდღეობით ძალიან ბევრი ადამიანია, რომელიც თქვენი ცხოვრების მოზიარე გახლავთ. თუმცა ცოტა გავთამამდები და გეტყვით, რომ მე - განსაკუთრებული.
ახლაც ზეპირად მახსოვს, თქვენი თითოეული გულში ჩამწვდომი სიტყვა, რომელიც ლოდივით მაწევს გულზე და არ მეშვება..
რომელიც შეცდომის დაშვების დროს თავს მახსენებს და მეუბნება, რომ ეს არ გავაკეთო,რომ იგივე შეცდომა არ გავიმეორო. რომ გაგიხსენოთ, მაგრამ მან არ იცის, რომ არც არასდროს დამვიწყებიხართ და ვერც მომავალში შევძლებ ამას..

ალბათ, თითოეული პერსონაჟის დანიშნულებაც ესაა, უპირველეს ყოვლისა კი ავტორის! და თქვენ ამით, აუცილებლად უნდა იამაყოთ!

თურმე ქალები მსუბუქი თეთრი ბატისტისგან იყვნენ შეკერილები, კაცები კი სქელი, მუქი ნაჭრისგან. უფალმა ასე შეკერა ქალი და კაცი: ერთი მეორეზე აღმატებულია.
მუქ ნაჭერზე ლაქები არ ჩანდა, თეთრზე კი მტვრის ნაწილაკიც შესამჩევი იყო.

მე იმ ადამიანის მადლობელი ვარ, ვინც თქვენი ცხოვრება, სუფთად და ფაქიზად დაწერილი, საყვარლად აკინძული და გაფორმებული, პირდაპირ ხელის გულებზე დამიდო.
აბა..
ქალბატონო პემბე! როგორ შეიძლება დამავიწყდეს ის მომენტი, როდესაც ჯერ კიდევ ბავშვობაში დაკარგულმა, და მომავლის მოლოდინში მყოფმა ახალგაზრდამ, არ იცოდით რა გრძნობა იყო:თბილად მოკალათებულ დივანზე, საკუთარ შვილებთან და საყვარელ მამაკაცთან ერთად, რომანტიული საოჯახო ფილმის ყურება.

მახსოვს რას ღიღინებდით, კინოთეატრიდან დაბრუნებული. როგორი აპლოდისმენტები იყო სამზგავრო ავტობუსში. და იცით? მაგ დროს, მეც გიკრავდით ტაშს. მიუხედავად იმისა, რომ თქვენი ხმა არ მესმოდა.
მდიდრულ უბანში სადღეღამისო სალონში მუშაობის დროს, როდესაც მოკლეთმიანი, მოვლილი ქალბატონი შემობრძანდებოდა, და თმის შეჭრას მოგთხოვდათ, ფიქრობდით, ნეტავ რა აქვს შესაჭრელიო. ან თუნდაც იმას, რატომ ვარ მე პემბე კადერი, უქონელი,უყოლელი, საკუთარ ოჯახს მოშორებული, დედამკვდარი, უბედური ქალი, რომელიც ღამითაც კი, როდესაც გრძნობების კორიანტელი უფრო იმატებს, იმაზე ფიქრობს, მეორე დღეს შვილები როგორ გამოკვებოს. ალბათ ყველაფერ ამასთან ერთად, გეცინებოდათ კიდეც მის დახვეწილობაზე.

ძალიან მიჭირს ამ თემაზე საუბარი თქვენთან! უბრალოდ კარგად მესმის რას გრძნობდით მაშინ, როდესაც გეშინოდათ, დედათქვენის განრისხებული სული, მხოლოდ იმის გამო რომ ბიჭი არ გაუჩნდა, თავს არ დაგსხმოდათ, რადგან პირველივე შესაძლებლობაზე, ღმერთმა ბიჭის დედობა გარგუნათ.

ყველაზე მეტად კი იმას თანაგიგრძნობთ, რომ ღმერთმა თქვენ და თქვენი ტყუპისცალი და, ისეთ სოციუმში დაგბადათ, სადაც ქალები მანამ აჩენენ შვილებს სანამ ბიჭი არ ეყოლებათ და სადაც გოგოები სკოლაში არ დადიან რადგან მათი მთავარი ფუნქცია არა – სწავლა, არამედ გათხოვებაა. მათ საზოგადოებაში ჩადებულია ღირსების კოდი, რომელიც სხვა ყველაფერზე მაღლა დგას. ღირსება არის სახელი, რომელსაც მხოლოდ ბიჭებს არქმევენ.
თქვენც ხომ სწორედ ამიტომ გქვიათ „ვარდისფერი ბედისწერა“..

და მაინც, წარმოდგენა არა გაქვთ როგორ მიყვარხართ! მიყვარხართ იმის გამო, რომ იმ მომენტშიც კი, საკუთარი და - ხელებში რომ ჩაგაკვდათ, სამყაროს არ აჯანყებიხართ. არც ვინმე გაგიკიცხავთ. უბრალოდ მიეცით საკუთარ თავს თა ვი სუ ფლე ბის საშუალება.
აი, ახლა კი ვიცი! თქვენ ამ ფრაზას ამართლებთ..:უდიდესი სიმტკიცე , არის ლმობიერება.

ბოლოს, რჩევა კი ის არის.. რომ იქ მაინც, სადაც ახლა ხართ, იცხოვრეთ სიყვარულით, იყავით ბედნიერი, და ნუ მოუსმენთ ნურავის, გარდა საკუთარი გულისა!
ზოგჯერ გგონია, რომ ვეღარ გააგრძელებ ცხოვრებას. გგონია, რომ შენი სულის სინათლე ჩაქრა და სამუდამო ბნელში ჰგიებ. მაგრამ სწორედ ბნელში დანთქმისას, როცა ორივე თვალი დახუჭული გაქვს და სამყაროს აღარ ჭვრეტ, უცებ მესამე, გულისთვალი აგეხილება და მხოლოდ მაშინ ხვდები, რომ თვალით ხედვა ერთია, გულით ხედვა კი სულ სხვა.

იმედი ვიქონიოთ, რომ ერთ დღეს, სტამბულის გახრიოკებულ მიწაზე, ან ლონდონის ჩამქრალ ლამპიონებთან, მე თქვენ შეგხვდებით. გზააბნეულს, შავ კოჭებამდე კაბაში გამოწყობილს,როგორც ყოველთვის შოკოლადის ეკლერით ხელში, შიშით ანთებულ,მოციმციმე თვალებში გამოგიჭერთ! თქვენ გაიხსენებთ ჩემ მოწერილ წერილს და უაზროდ გაგეღიმებათ. არა იმიტომ, რომ გესიამოვნებათ ჩემი დანახვა, არამედ იმიტომ, რომ ამ სამყაროში ყველაფერი ხდება!
და თქვენ ამას მიხვდებით, ერთხელ და სამუდამოდ..
ანდაც, უკვე ჩამოყალიბებული ქალი, თეთრ ხალათში გამოწყობილი, ზამთრის სუსხიანი ნიავით შეციებული, ცხელი თურქული ჩაით ხელში მდგარი. კარების გაღებისთანავე დაინახავთ, ახალგაზრდა ბიჭუნას, რომელიც გეტყვით:
„თქვენთვის წერილია, მემ!“