საღამოს 18:45 იც არ იქნებოდა საათი, როცა სახლის კარი შეაღო...ო როგორ ვეღარ იტანდა ამ ბინას... მიუხედავად ამისა ამ ოთხ კედლა ვაკუუმს მაინც „შინ“ ერქვა და ეს ბევრ რამეს ამართლებდა კიდეც.... ზოგჯერ უბრალოდ ძალიან გინდება ხოლმე შინ ყოფნა... და ზოგჯერ ეს „შინ“ მართლაც ამსუბუქებს ტკივილს....
ახლაც შინ იყო.... იდგა ღია კარებში და ხარბად ისუნთქავდა სიმშვიდით, მარტოობითა და მტვრით გაჟღენთილ ჰაერს....ფეხსაცმელები გაიხადა თუ არა, შეაცურა ფეხი ჯერ მარჯვენა ჩუსტში, მერე იქვე მიგდებულ მარცხენასაც გადასწვდა და... უნებლიედ გაახსნდა ფრაზა რომელიღაც ლექსიდან... „გარეთ არ გამოვლენ სახლში მისულები“..... ეს სხვა კონტექსტით თუ იქნებოდა ნათქვამი მაგრამ ახლა მართლაც რომ არ სურდა გარეთ გასვლა... არანაირ კონტექსტში....
„გარეთ სიცივეა...“
„გარეთ ცარიელი ქუჩები დგანან და კანკალებენ....“
„ცოტაც და ლამპიონები უბრალოდ ფარხმალს დაყრიან....“
„დროა ყველა გაეშუროს „შინ“...“
მაცივარში ორი ყუთი ზეთისხილია.... უკვე თვეზე მეტია წინა მაღაზია მადლობას უხდის საქონლის ასეთი ტემპით გაყიდვისთვის... ალბათ ვადა გასული თუ იქნება.... ბევრს არ უყვარს შავი,წვნიანი და მომჟავო ხილი.... ის მასში იმ სიძულვილსა და ბოღმას ხედავს რასაც ახლა მარტოობას ეძახიან.... შეიძლება არც უყვარს.... მაგრამ თანაუგრძნობს და მარტო ამისთვისც იყიდის....
ზეთისხილით ივახშმა და დაწვა...
ჭერი სხვა სახლების მსგავსად მისიც თეთრია... შეიძლება ოდნავ მოკრემისფროც...
„რა აზრი აქვს ფერების დახარისხებას“
„ხვალაც ასეთივე იქნება, ზეგაც და რომ გადაღებონ იქნებ მაშინაც ამ სევდისფერ ფერად მოგეჩვენოს“
იწვა ასე მზერა გაყინული.. ცივი სათამაშოსავით ერთ მოძრაობაში გაშეშებული და ვერ დაეჯერებინა, როგორ არაფრისთვის მოევლინა ღმერთს ქვეყნად.... როგორ არ შეეძლო შეეცვალა სამყარო.....