იცი რა?... მენატრები, საოცრად მენატრები იმდენადაც, რომ შენს სახეს ყოველდღე ქუჩაში, გამვლელებს შორის ვეძებ... ალბათობა იმისა, რომ ათასობით ადამიანში შენ ერთს გამოგარჩევ ძალიან დიდია, არარეალური, თუმცა საკმაოდ დიდი ჩემთვის. სიგიჟეა ჰო? სიგიჟეა ვიცი, რადგან ალბათ ვერასდროს გნახავ, თუმცა არც არასდროს მინახიხარ. შემიყვარდი თუ არა? იცი?... არ ვიცი. არ ვიცი რას ვგრძნობ შენს მიმართ, თუმცა იმას კი ვხვდები, რომ ეს ყველაფერი გაუსაძლისია. როგორ მინდა თუნდაც 1 წამი მოგკრა თვალი ქუჩაში, ათას სხვადასხვა ფერში, შენ ერთადერთს გამოგარჩევ და მეც შენს ფერში შევიმოსები, მთლიანად მივიღებ მას. იცი მზე რაფერია? შენი ფერია, ბედნიერებაც შენი ფერია, სიხარულსაც შენი ფერი დაჰკრავს. გარშემო ყველაფერს სწორედ შენს ფერებში ვხედავ. ამის იქით გზა აღარ მაქვს. შეიძლება შენც გენატრები ფიქრობ ჩემზე, ფიქრობ იმაზე, რომ ეს ყველაფერი არ უნდა დაგეშვა, ასე არ უნდა მომქცეოდი. იცი?... ჩვენს შორის გრნობა არ უნდა განელდეს, უბრალოდ არ შეიძლება , ვერ დავუშვებ, გესმის? გესმის ჩემი?ვიცი, რომ გესმის იქ , სადაც ხარ და გაწუხებს ჩემი სიჩუმე, უმოქმედობა. ვიცი, რომ გრძნობ, სამყაროს გრძნობ, ხალხს, გულის სიღრმეში მეც მგრძნობ და მეც გენატრები. ვერ გელევი, ვერა არ შემიძლია... შენი "დილამშვიდობის" ,შენი "მიყვარხარ", არ ვიცი ეს სიტყვა შენგან გულწრფელად თუ მოდიოდა, მაგრამ მე ამას ვგრნბდი. ეხლაც ჩემს გვერდით გგრძნობ ქუჩაში, სახლში, პარკში, მეგობრებთან თუ მარტო. მე შენ გგრძნობ... მე შენ მჭირდები.
გთხოვ, დაბრუნდი!
