ნუ ლაპარაკობ!
ნუ უსმენ!
ნუ კითხულობ!

ლამპიონებიც სტაფილოსფრად ანათებენ.

რა უფრო მშვენიერია, ფეხით გაუვალი გზები, თუ ჩვენივე ვიწრო ქუჩების უზენაესი მდუმარება?!

ასე მგონია, სიგარეტის კვამლი საყლაპავ მილში წერტილისოდენა კენჭებად იქმნება, ეს კი როგორღაც გულსისხლძარღვთა სისტემაში ხვდება:
ბაგ! ბუგ! – მშვიდი ზღვასავით, თუ როგორ ეჯახება ეს უკანასკნელი აწ დაცარიელებულ სანაპიროს.

შენ ჩემთვის წყეული რიტუალიდან დაბადებული აჩრდილი ხარ!...
ო, რა სიმძიმე ხარ!..

ძვლებში მამტვრევ!..
გულმკერდს მიღრნი!..

ყოველივე ეს, ეგზორციზმის დაუსრულებელი პროცესია.

გალობა!..
ანგელოზები არ არსებობენ, ხოლო მათი გალობა, – უსათუოდ.

რას არ მივცემდი სრულყოფილი გოთიკა რომ შემეგრძნო: დანისნულ ტყეში დამენახა ჰაერში მოფარფატე, ექსტრასული ცეკვის შემსრულებელი ავადმყოფური სითეთრე; დამენახა ეშმაკეული თხა, თვით შიზოფრენიასთან.

რატომ არ ვუარყოფ
ნიცშეს,
სოფოკლეს,
კანტს,
სოკრატეს,
როცა შვიდი წლის, ყოველ მხრივ გაუნათლებელი ბავშვი მანახებს ცხოვრების მთავარ აზრს?!
მან დამანახა მისი ოცდაშვიდი წელი.
ოცდამეშვიდე წელს, ის მე ღმერთად მრაცხავს, როცა შევუერთდები აჩრდილთა რაღაც ღვთაებრივ საოპერო დადგმას.

მაინც რატომ?!

რატომ?!