რატომღაც გგვგონია, – თუმცა გაუგებარია რატომ, – რომ გვირაბის ბოლოს, უსათუოდ მხედველობას გვიკარგავს კაშკაშა სხივი, როგორც უზენაისის მზერა. ეს რეალობასთან ახლოს როდი არის არა იმიტომ, რომ გვირაბი არ არსებობს, არამედ იმიტომ, რომ ღმერთს ეზარება თითოეულ პირს თავისივე ენით აღუწერელი მზერა მიაპყროს.

მე რომ ღმერთი ვიყო, არ ვიქნებოდი.

კათოლიკურ ეკლესიაში ანგელოზთა გალობა ისმის, ამის ფონზე კი ჯვარზე გაკრული ქრისტესი ისე გვწამს, როგორც არასდროს და გვირაბის ბოლოს, უკიდურეს სიბნელეში შეეჩეხები შენ თავს, რამეთუ გოლგოთაზე შენ გაგაკრეს, რამეთუ მაგდალინელი შენ გიყვარდა და რამეთუ რეალური ღმერთი შენგან მხოლოდ იმით განსხვავდება, რომ ის არ არსებობს.

გვირაბის ბოლოს...

გვირაბის ბოლოს ხარ, როცა თოლიათა გუნდი გადაუფრენს მღელვარე ზღვას და თოვლივით თეთრ ღრუბლებს, უთუოდ გააწითლებს უკანასკნელად ჩამავალი მზე, – ეს არის ჩემი საყვარელი ვანილის ზეცა.

რასაც წარმოიდგენ ამას ვერცერთი რეჟისორი გადაიღებს. ასე უსამართლოდ მუშაობს ბუნების თავნება კანონები, ვით აბსტრაქტული მელოდიების შემოქმედი როიალი და არსაით მოჩანს სამართალი, ვინაიდან მარტოს გვიწევს ჩვენივე სულის გამყინავი წარმოდგენების შეგრძნება თუ გადამუშავება.

რომელი ჯობია, იყო ბრმა ბედნიერი, თუ თვალხილული უბედური?

ეს მე არ ვიცი.

თოლიები გადაუფრენენ მღელვარე ზღვას და ჩამოწვება უკიდურესი სიბნელე, ამ დროს კი, რჩები მარტო, – ღმერთთან.

ყველაზე უვარგისია ის ღმერთი, რომელიც საერთოდ ვერ ერკვევა სამყაროს სისტემაში.

ეს შენ იცი.

შენ ყველაფერი იცი.

იცნობ თოლიათა გუნდს, რომელთა ერთადერთი მიზანია გამცნონ, რომ სულ ცოტა ხანში, სიბნელე ჩამოწვება.

ეს არ ვიცი რას ნიშნავს, რას ვლაპარაკობ, რამდენად შორს ვართ ირმის ნახტომის ჩამომყალიბებელ შავ ხვრელთან.

ყოველივე ამაში, ჩემი სულიერი დები ერკვევია, – არ არსებობაში გაშენებული ოპერა, ოპერის მომღერლებით.